Τι δουλειά έχει η ανάλυση μέσω χιουμοριστικών γραφημάτων του σχεδίου Πόνζι (αυτού που επινόησε την πυραμίδα των παράνομων επενδύσεων πάνω στην οποία βασίστηκε η πρόσφατη απάτη του Μπέρνι Μάντοφ) στους πεντάλεπτους τίτλους τέλους μιας εναλλακτικής, όσο και δαπανηρής αστυνομικής κωμωδίας με τον Γουίλ Φερέλ; Πρόκειται για μια άσχετη μικρού μήκους που εν μέρει εξηγεί τον πυρήνα της πλοκής μιας μπερδεμένης ιστορίας, που βασικά δεν έχει και μεγάλη σχέση με το συνταίριασμα δυο γκαφατζήδων αστυνομικών, που παίρνουν τη θέση δυο κλασικών supercops, του Σάμιουελ Τζάκσον και του Ντουέιν Τζόνσον, όταν χάνουν άδοξα τη ζωή τους, στο πρώτο τέταρτο της ταινίας.

Ο Φερέλ είναι ένας σχεδόν ψυχωτικός λογιστής του αστυνομικού σώματος με μια παράλογα σέξι σύζυγο (την Έβα Μέντες) και ο Γουόλμπεργκ παίζει κόντρα στον συνήθη μονότονο χαρακτήρα του οργισμένου τσαμπουκαλή. Ως ζευγάρι γίνονται ένα σλάπστικ εργαλείο στα χέρια του Άντι Μακέι, αρχιτέκτονα της τρελής και ασυμμάζευτης περσόνας του Φερέλ σε τρία φιλμ μέχρι τώρα. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά μια συρραφή αστείων σκηνών, που στέκουν ως ενδιαφέροντα σκετς, που μετά το πρώτο και πιο ενδιαφέρον ημίωρο χάνονται σε ένα αδιάφορο κι επαναλαμβανόμενο μπλέξιμο, για να εξατμιστούν σε έναν καταιγισμό πυροβολισμών και εκρήξεων προς το φινάλε.