Χωρίς ποτέ να ξεπέφτει στην, υποτίθεται, ρεβιζιονιστική ανοησία του πιο πρόσφατου Εγώ, ο Φρανκενστάιν (του Στιούαρτ Μπίτι, με τον Άαρον Έκχαρτ, βασισμένο σε κόμικ που συγγένευε με τον χαοτικό και στείρο σαδισμό του ατελείωτου Underworld), το Dracula Untold προσπερνάει χωρίς δεύτερη σκέψη όλη τη μυθολογία της Hammer, πλησιάζει σε πολλά σημεία τον Δράκουλα του Κόπολα και ευτυχώς αποφεύγει την επικίνδυνη ελαφρότητα του Χέλσινγκ. Αφηγείται τη μετάβαση του άρχοντα Βλαντ Τσέπες από θνητό σε απέθαντο, καθώς, στην προσπάθειά του να σώσει την κομητεία και την οικογένειά του, κάνει συμφωνία με ένα διαβολικό τέρας/αρχιβρικόλακα (ο Τσαρλς Ντανς ως ακόμη πιο ανοίκειο γκόλουμ) και μεταμορφώνεται σε παντοδύναμο, αιμοδιψές πλάσμα της νύχτας, επιβεβαιώνοντας δοξασίες της περιοχής και της εποχής. Ο Γκάρι Σορ, με μηδενικό μητρώο στο σινεμά, αλλά πλούσια εμπειρία σε διαφημιστικά, κοντρολάρει τον ρεαλισμό και τη φαντασία ισόποσα. Σαφώς και δεν διαθέτει τη μεγαλοπρέπεια του Κόπολα (δεν συζητάμε για τις παλιές, γοτθικές βερσιόν), αλλά προσπαθεί και σε έναν μεγάλο βαθμό πετυχαίνει να αποδώσει το δίλημμα και το αναπόφευκτο αδιέξοδο ενός ηρωικού και μεγαλομανούς κυβερνήτη, βοηθούμενος από την ένταση του πρωταγωνιστή Λιουκ Έβανς. Διατηρώντας σφιχτό τέμπο, λογική διάρκεια και βελούδινη μετάβαση από το πολεμικό δράμα στην ιδέα της αιώνιας αγάπης, ο Δράκουλας του Σορ τουλάχιστον λειτουργεί ως ευπρόσωπο prequel που συγκεράζει ψυχαγωγικά την ιστορία ενός ανθρώπου που υπήρξε στην πραγματικότητα, τον θρύλο που δεν τον έχει εγκαταλείψει έκτοτε, την έννοια της ηθικής κάτω από επικές συνθήκες αλλά και τη ρομαντική διάσταση που έχει εμπνεύσει το μυθιστόρημα και τις κινηματογραφικές μεταφορές του.