#img#Ανήμπορος να φροντίσει τον γέρο πατέρα του, ο Ναντέρ προσλαμβάνει μία γυναίκα για να τον περιποιείται. Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι αυτή η γυναίκα δούλευε χωρίς την άδεια του συζύγου της και ότι ήταν έγκυος. Ή μήπως το ’ξερε; Χωρίς να το καταλάβει ο Ναντέρ αιχμαλωτίζεται σε έναν ιστό από ψέματα και κοινωνικές αντιδικίες που καταστρέφουν τη ζωή, τα όνειρά του αλλά και την εικόνα του στα μάτια της κόρης του.

 

Από  μια καραμπινάτη αλληγορία, ανάμεσα στο νέο Ιράν που βλέπει ορίζοντα και θέλει να δραπετεύσει από τα στεγανά (η Σιμίν) και την παραδοσιακή Περσία που μετεξελίχθηκε σε θεοκρατικό καθεστώς με αυστηρότητα και ποινές που ιδιάζουν σε φονταμενταλιστικές πρακτικές (ο σύζυγος Ναντέρ), ο σκηνοθέτης Ασγκάρ Φαραντί στήνει, στην καλύτερη του ταινία, ένα διάλογο υπαρκτό και κρουστό, ένα οικουμενικό στόρι με τρομερό ενδιαφέρον και πλοκή, χωρίς φτιασίδια και κόλπα, σε μια από τις σπουδαιότερες ταινίες της χρονιάς. Μη νομίσετε πως τα δυο αυτά πρόσωπα του δράματος αντιστοιχούν σε μια μανιχαϊστική λογική του άσπρου με το μαύρο: η Σιμίν δεν είναι μια τρελή γυναίκα που θέλει διαζύγιο από καπρίτσιο, αλλά διαφωνεί ως προς την προοπτική της κόρης της σε μια κοινωνία όπου δε βλέπει μέλλον.Και ο Ναντέρ είναι ένας αξιοσέβαστος άνδρας που διδάσκει το καλό στην κόρη του και έχει κάθε λόγο να θέλει να μείνει πίσω, αφού οφείλει να σταθεί δίπλα στον άρρωστο πατέρα του. Έχει οπλιστεί με τη μνήμη που ο γέρος γονιός του χάνει, και σε αυτήν του την προσπάθεια, υπερβάλλει στο ζήλο του για το θέμα της αλήθειας, που πρεσβεύει όλη του τη ζωή.

 

Η εκδίκηση της τύχης (ή της μοίρας) είναι ότι αναγκάζεται να πει ψέματα για να σώσει τον εαυτό του, καθώς ξέρει ότι το δίκιο του δεν θα το βρει αν πει τα πράγματα όπως είναι, σε μια αντιδικία με μια γυναίκα που προσλαμβάνει για να τον βοηθήσει. Το γραφείο του ανακριτή, μέσω των πολλαπλών ακροάσεων, στήνεται σαν ένα δικαστήριο της Ιστορίας, όπου η παράδοση έρχεται αντιμέτωπη με το νομικό σύστημα (τον άκαμπτο κανόνα) και η αλήθεια αδυνατεί να πρυτανεύσει της κοινής λογικής, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου, όπου το γράμμα και το πνεύμα συχνά συγκρούονται με απρόοπτες συνέπειες. Το θέμα της ταινίας είναι τελικά ο εγκλωβισμός σε ένα ατέρμονο πανηγύρι από σοβαρά επιχειρήματα, που ωστόσο δεν έχουν νόημα, όταν λείπει η πραγματική επιθυμία για κοινή επίλυση των διαφορών. Το σύγχρονο Ιράν είναι ένα κουβάρι από ατζέντες διαφορετικών ταχυτήτων, αιχμάλωτο, κόντρα στην εξέλιξη, στην εμμονή του για την εσωστρεφή διατήρηση των παλαιών αξιών.

 

Ένα ζευγάρι, όπως αυτό της ταινίας, χρησιμεύει ως ένας συναρπαστικός κόκκος στο χρόνο, ένα δραματικό παράδειγμα για το ότι κανείς δε μένει ανεπηρέαστος, ακόμη και σε περιβάλλον όπου ο χρόνος δεν τρέχει με τη δύναμη μιας κλασσικής κοινωνίας του πρώτου κόσμου. Και μέσα σε όλα αυτά τα απίστευτα που διαμείβονται και που θα μπορούσαν να αποτελούν κομεντί παρεξηγήσεων του Μαριβό, βλέπουμε την αναλγησία ανάμεσα σε ένα ανδρόγυνο που κάποτε αγαπήθηκε, τον εγωισμό και την υπερηφάνεια που κατέστρεψαν το κοινό τους όραμα και απειλούν ένα παιδί, τις ταξικές διαφορές και τις θρησκευτικές αγκυλώσεις στην καθημερινότητα, μέσα από ένα παθιασμένο σενάριο και υπέροχες ερμηνείες, που βραβεύτηκαν συνολικά στο φεστιβάλ Βερολίνου, όπως και η ταινία με το Χρυσό Λιοντάρι. Το ιρανικό σινεμά γυρίζει σελίδα και προχωρά ακάθεκτο, παρά τα εμπόδια που συνεχώς συναντά.