Ο Λούις Ιβς (Πολ Ντάνο) φαντάζεται τον εαυτό του σαν έναν ήρωα μυθιστορήματος του Σκοτ Φιτζέραλντ. Του αρέσουν οι γραβάτες, τα μπλέιζερ, οι σπορ καμπαρντίνες και, αφού αποτυγχάνει στην επαρχιακή δουλειά του, φτάνει στη Νέα Υόρκη με το όνειρο να γίνει συγγραφέας.

Ο Λούις πιάνει ένα δωμάτιο στο διαμέρισμα του Χένρι Χάρισον (Κέβιν Κλάιν), ενός αποτυχημένου αλλά λαμπρού θεατρικού συγγραφέα, που χορεύει μόνος του, τρυπώνει λαθραία στην όπερα, κατουράει δημοσίως χωρίς να γίνεται αντιληπτός και εκτελεί με απαράμιλλο στυλ τα καθήκοντά του ως συνοδού πλούσιων κυρίων που βαριούνται τη ζωή τους. Παρά τα σαράντα χρόνια που τους χωρίζουν, οι δύο τους αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση μέντορα/μαθητή.

Ο Κέβιν Κλάιν αριστεύει και πάλι στον ρόλο του εκκεντρικού αναχρονισμού. Μοιάζει να βγήκε από μιαν άλλη εποχή και το γλεντάει, γεμίζει την οθόνη με τον αέρα και την εφευρετικότητα στις λεπτομέρειες, είναι ένας θεατρίνος του σινεμά που «ακούει» τις ανθρώπινες αδυναμίες. Ο Ντέινο παίζει το αντιστάθμισμα στον σαρωτικό Χένρι, έναν τρυφερό ονειροπόλο που φαντασιώνεται γυναικεία ρούχα και νιώθει έλξη στην υποταγή. Το έργο είναι ευχάριστο και περιττό, σαν μια αστική κομεντί του '50 που έχει υποστεί λίφτινγκ.