Ο πόλεμος στα χρόνια της μετα-αλήθειας εξερευνείται με μια κινηματογραφική λογική που θυμίζει έντονα το Έλα να Δεις του Έλεμ Κλίμοφ και σχεδόν σουρεαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα στις βινιέτες που αποτελούν τη δουλειά του διακεκριμένου Σεργκέι Λοζνίτσα (Το Πρόσωπο της Ομίχλης).

 

Από την πρώτη σκηνή όπου μια ομάδα ηθοποιών μπαίνει σε ένα πολεμικό πεδίο που θυμίζει κινηματογραφικό σκηνικό ταινίας δράσης, για να ανακαλύψουμε λίγο μετά πως τελικά συμμετέχουν σε μάχη που θα προβληθεί στις ειδήσεις ως αληθινή ως τις μεμονωμένες διαμαρτυρίες ανθρώπων για τα όσα διαβάζουν για αυτούς και την περιοχή τους, η ταινία δίνει πολλαπλά παραδείγματα της μεγάλης μάχης για την αντίληψη της αλήθειας από τον έξω κόσμο σε περιόδους πολεμικών συρράξεων, έχοντας το παράδειγμα της ανατολικής Ουκρανίας ως ένα πεδίο πανηγυριού του ψεύδους και της προπαγάνδας.

 

Τα επεισόδια του Λοζνίτσα δεν παρουσιάζονται με σκοπό μια κλιμάκωση (όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην προαναφερόμενη ταινία του Κλίμοφ) και πιθανότερα να μπορούσαν να είναι λιγότερα, όμως η δύναμη και η αμεσότητα της εικόνας του (ντοκιμαντερίστας γαρ, στα πρώτα χρόνια της καριέρας του) αποδεικνύονται χρησιμότερα αφηγηματικά εργαλεία από το κάθε ρεπορτάζ για την περιοχή - από τη στιγμή που κανείς πια δε μπορεί να εγγυηθεί την αλήθεια των τελευταίων.