Διπλή η ευχαρίστηση για όποιον μπει στον κόπο (και πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω) να παρακολουθήσει το 6ωρο saga του πρωτοπόρου Γουότκινς, το τελευταίο του έργο, που γύρισε το 2000. Πρόκειται για μια ανασύνθεση μιας σημαντικής περιόδου και την αναπαράστασή της, με 200 ερασιτέχνες ηθοποιούς μαζεμένους σε μια τεράστια αποθήκη να αποδίδουν τα γεγονότα σε ένα υβριδικό κινηματογραφικό σχήμα μεταξύ ντοκιμαντέρ και μύθου, σε κλίμακα που αρμόζει στο θέμα. Παράλληλα, είναι μια σπουδή για την αντικειμενικότητα ή όχι της ιστορίας, που θα ικανοποιήσει τους ιστορικούς μελετητές, αφού στοχάζεται πάνω στη συνεχή αμφιβολία για το αν υπάρχει τελικά ιστορική αλήθεια ή αν τα ιστορικά γεγονότα καθορίζονται από την κριτική ματιά και τη θέση του αφηγητή. Μέσα στον κυκλώνα του χρόνου, ο Γουότκινς κρατάει ένα νοσταλγικό βλέμμα για τον ευφορικό αναβρασμό και τις όποιες ρομαντικές ιδεολογικές προθέσεις που δημιούργησαν το ρεύμα, δίνοντας κι αυτός το στίγμα της άποψης του δημιουργού που εμπλέκεται στα γρανάζια της ιστορίας, αναγκαστικά μέσα από τον υποκειμενισμό του.