Η ίδια η Τέχνη δεν καταστρέφει, το κάνουν όμως συχνά όσοι την υπηρετούν, καταφέρνοντας, προστατευμένοι πίσω από την όποια μεγαλοφυΐα τους, να αφήσουν δυστυχίες και καταστροφές στην προσωπική τους ζωή, την ίδια ώρα που κληροδοτούν στο κοινό τους την ομορφιά.

 

Η αντίστιξη αυτή μελετήθηκε περισσότερο από σκηνοθέτες που ακροβατούν ανάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, όπως ο Μπέργκμαν, κάτι που ισχύει και για τον Νίκο Κορνήλιο, που μάλιστα περνά την αντιπαράθεση των δύο χώρων στην ταινία του.

 

Ο ήρωας, διάσημος θεατρικός ηθοποιός, βάζει την πρόκληση του Μάκβεθ δωματίου στις δύο κόρες του που δεν έχουν καμιά ευχάριστη ανάμνηση από αυτόν ‒ το θέατρο που παίζουν ανοίγει την πόρτα του παρελθόντος τους προς το κοινό και η κινηματογράφηση, στα όρια του ντοκιμαντέρ, πολλές φορές μας δείχνει το προδιαγεγραμμένο μέλλον.

 

Το εγχείρημα είναι δύσκολο, αργό και ενίοτε κουραστικό, έχει όμως στην καρδιά του μία τουλάχιστον εξαιρετική ερμηνεία, αυτήν της Κάτια Λεκλέρκ Ο'Γουόλις που αποτυπώνει σπαρακτικά την κατάρρευση της ηρωίδας της.