Το Τζον Κάρτερ γράφτηκε πριν από 100 χρόνια από τον δημιουργό του Ταρζάν, Ένγκαρ Ράις Μπάροουζ, και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης, μεταξύ άλλων, για τον Πόλεμο των Άστρων και το Άβαταρ. Έχοντας αντλήσει υλικό από τα 11 μυθιστορήματα της σειράς Η πριγκίπισσα του Άρη, ο Άντριου Στάντον είχε όλη την άνεση να πλάσει τους χαρακτήρες με βάθος και λεπτομέρειες. Αντ’ αυτού, μπούκωσε την πλοκή κι ενδιαφέρθηκε για την τεχνική πλευρά μιας πανάκριβης ταινίας, που δυστυχώς για την Πίξαρ δεν δείχνει επαρκώς στο πανί τα 250 εκατομμύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν. Βραβευμένος με Όσκαρ για δύο από τα ωραιότερα φιλμ κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, τον Νέμο και τον Γουόλι, ο Στάντον κόπιασε για μια απρόσωπη συρραφή μονοδιάστατων προσώπων σε τρεις διαστάσεις, χωρίς τεχνολογικές καινοτομίες, με μεγαλοστομίες και πλατειασμούς, με επίπεδο σκηνικό προσανατολισμό και παντελή έλλειψη στυλ - η ταινία μοιάζει με διασταύρωση ιστορικού έπους με παιδική επιστημονική φαντασία, χωρίς μια προσωπικότητα για να δώσει χάρη, πνοή και νόημα στις παραμέτρους που συνωστίζονται. Τα 9μετρα πλάσματα του Άρη δεν προκαλούν εντύπωση ή συγκίνηση, η ερωτική ιστορία ανάμεσα στον πολεμιστή από τον γήινο Εμφύλιο και την πριγκίπισσα, που αγωνιά να πείσει πως πίσω από το καμπυλόγραμμο σώμα της κρύβεται μια δυναμική επιστήμονας με έφεση στο καράτε, είναι ελλιπής και μάταιη και το σύνολο φαντάζει σαν ένα μαμούθ που έχει χάσει τον δρόμο του, σηκώνει πολλή σκόνη, αλλά καθόλου συζήτηση. Μια σινεμασκόπ απογοήτευση.