Ρωμαίος και Ιουλιέτα σήμερα. Ένας έρωτας κεραυνοβόλος αλλά απαγορευμένος, με τραγικές συνέπειες. Το αγόρι είναι Ρώσος μετανάστης δεύτερης γενιάς, άρα χριστιανός ορθόδοξος, delivery, εξαρτημένος από την παρέα, τη μόνη του οικογένεια, και τις συνήθειες των αγοριών που αποτελούν τον κύκλο των φίλων - γρήγορα, φτιαγμένα αυτοκίνητα, μπάφοι κ.λπ. Το κορίτσι είναι μουσουλμάνα χωρίς εθνική και θρησκευτική συνείδηση και ασφυκτιά στο σπίτι, με μια μάνα υποταγμένη στον βίαιο πατέρα κι έναν αδελφό που υποτίθεται πως καρφώνει στην αστυνομία τον καλύτερο φίλο του αγαπημένου της. Αντί για σπαθιά, οι μονομαχίες γίνονται με επίκεντρο άλλα όπλα, τα αμάξια και τις κόντρες που τεστάρουν δύναμη και ανδρισμό. Πιο βαθιά και ευδιάκριτα υπάρχει το μεταναστευτικό θέμα, πηγή ρατσισμού και προκατάληψης. Ο σκηνοθέτης Χρήστος Νικολέρης προέρχεται από την τηλεόραση, αλλά εδώ κάνει σινεμά φροντισμένο, σωστό στην ατμόσφαιρα και ακριβές στους χαρακτήρες μιας νέας γενιάς που απορροφάται από την πόλη και παλεύει να βγει από την κοιλιά της. Τα παιδιά φέρονται σαν άγρια μωρά αγνώστου πατρός, ανερμάτιστα και συνοφρυωμένα, έτοιμα για μια απροσδιόριστη εκδίκηση που ξεπερνά τα στενά όρια της ανέχειας και του κοινωνικού περιθωρίου. Αυτός ο θυμός αποδίδεται ορθά, αν και η ταινία στο σύνολό της είναι αναμενόμενης αφήγησης, μια προσαρμοσμένη μεταφορά που συντηρεί τον πρωτότυπο μύθο. Ο Αντίνοος Αλμπάνης είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική παρουσία στον ρόλο του Κανένα, εξισορροπητική δύναμη στο φιλμ, λακωνικός, μεστός και ρομαντικός όποτε χρειάζεται.