Βουτηγμένο σε καφέ παλέτα, το Και ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι είναι ένα φιλμ με πυκνή ίντριγκα (Τζον Λεκαρέ, γαρ), που ευτυχώς αρνείται πεισματικά να υποκύψει στα κατασκοπικά κλισέ και τη σαρωτική πλοκή. Ο Σουηδός Τομάς  Άλφρεντσον, απρόσμενα επιτυχημένη επιλογή, αν και ασυνήθιστη για υλικό με τόσο βρετανικό DNA, δίνει έμφαση στην ατμόσφαιρα και φέρνει τον Σμάιλι στη θέση του πίβοτ: πίσω από τα γυαλιά και τη δύσπιστη έκφρασή του γίνεται μια συνεχής σύνθεση και αναίρεση των γεγονότων και των πληροφοριών.

 

Η σχέση του με τους άλλους πράκτορες είναι φαινομενικά παθητική, μια στάση αναμονής, που δείχνει πείρα και χαρακτήρα. Ο για πρώτη φορά υποψήφιος για Όσκαρ Γκάρι Όλντμαν, γνωστός για ακραίες ερμηνείες καθαρμάτων, περιθωριακών και, σε μια αναλαμπή τρομακτικού ρομαντισμού, του Δράκουλα, είναι μοναδικός στον ρόλο - αποφεύγοντας να συγκριθεί με τον τηλεοπτικό Σμάιλι του Άλεκ Γκίνες 32 χρόνια πριν.

 

Για τον ρόλο του στον Batman ο Όλντμαν είχε πει πως θεωρούσε τον εαυτό του ένα βάζο που υποδεχόταν τους υπόλοιπους χαρακτήρες σαν να είναι τα λουλούδια. Εδώ εκρήγνυται δωρικά, εσωτερικά, αφήνοντας τον θεατή να καταλάβει πως υποδύεται τον αμέτοχο σκοπευτή, ενώ στη ουσία παλεύει να λύσει ένα ανθρώπινο μυστήριο με το δικαίωμα μιας μόνο σωστής βολής.