Οι αγρότες στις ατέλειωτες πάμπας της Αργεντινής είναι σκληροτράχηλοι και έχουν μάθει να επιβιώνουν σε ένα άγονο τοπίο, που είναι το σπίτι τους. Παρακινούμενοι από το δύσκολο τρόπο διαβίωσης, βοηθούν ο ένας τον άλλο όπως μπορούν. Αλλά καμιά φορά οι συγκυρίες φέρνουν τα συναισθήματα στα άκρα, με αποτέλεσμα να ξεσπούν απότομα, όπως μια καλοκαιρινή καταιγίδα. Ο Πόλντο είναι δυνατός χαρακτήρας, μα σιωπηλός. Γείτονάς του είναι ο Πιντσόν, ένας τύπος εξωστρεφής και εκδηλωτικός. Κάποια στιγμή προσβάλλει τόσο βάναυσα τη μουγκή κόρη του Πόλντο, τη Νάτι, που αναγκάζει τον εξοργισμένο πατέρα να κόψει κάθε επικοινωνία μαζί του. Επίσης, απαγορεύει και στη γυναίκα του να βλέπει τον Πιντσόν, χωρίς να υποψιάζεται πως οι δυο τους διατηρούν μια παράνομη, παθιασμένη σχέση πίσω από τη πλάτη του.

Η Αλμπερτίνα Κάρι σκηνοθετεί ελλειπτικά μια αγροτική τραγωδία, δύστροπη και δυσάρεστη ηχητικά και οπτικά. Η εμβολή των πρωτότυπων κινούμενων σκίτσων δίνουν έμφαση στη βία που αποτελεί μέρος της πλοκής και δημιουργούν ασυνήθιστη εικαστική δύναμη, που είναι και το μεγάλο ατού, χωρίς να παραγνωρίζω την επιμέλεια στον ήχο. Η υπόθεση, από την άλλη, με ξέχασε ή την ξέχασα, δεν είχε και τόση σημασία ή η Κάρι δεν έδωσε σημασία γιατί την απασχόλησε ο τρόπος. Και ο λόγος; Είναι η βεντέτα; Η βία που γεννάει η επιβίωση μέσα από τα λίγα λόγια και τους μακρινούς και άγονους ορίζοντες; Η οργή δεν δικαιολογείται δραματικά, παρά μόνο μέσα από τις προθέσεις και τις εικόνες.