Όταν ένας ενήλικος, πολύ περίεργος τύπος εμφανίζεται σε ένα ζευγάρι ευκατάστατων μεσηλίκων είναι σαφές πως η ταινία βασίζεται στην έκπληξη.

 

Και η έκπληξη καθρεφτίζεται στο ανάγλυφο πρόσωπο του Κριστιάν Κλαβιέ, του βασιλιά της πειστικής γκριμάτσας από τον Λουί Ντε Φινές και τούδε, που νιώθει κάτι ανάμεσα σε αφιλόξενο τρόμο και αυθεντικό σοκ όταν ο Πατρίκ, με σπαστά, ψευδά, ακαταλαβίστικα γαλλικά τον τρακάρει στο σούπερ-μάρκετ και θρονιάζεται στο σπίτι του, με τη γυναίκα του, φυσιολογικά, να αναρωτιέται αν ο άνδρας που γνωρίζει τόσα χρόνια και μοιράζεται μια ολόκληρη ζωή μαζί του της κρύβει μια στραβοτιμονιά του παρελθόντος.

 

Ταυτόχρονα, η Κατρίν Φρο αναπτύσσει απωθημένα, συσσωρευμένα και άτσαλα αρθρωμένα αισθήματα μητρότητας και ο Κλαβιέ παίζει τον ρόλο του αυτοσχέδιου καχύποπτου που ψάχνει να βρει την απατεωνιά που κρύβει η εξ ουρανού εμφάνιση του ασώτου και της τυφλής, εγκύου συζύγου του.

 

Η ταινία Μαμά (και Μπαμπάς, θα πρόσθετα) από το Πουθενά ξεκινά με φαρσικό γέλιο, χάρη στο άφθονο ταλέντο του Κλαβιέ να γίνεται γρήγορα ταλαίπωρος οικουμενικών διαστάσεων, κλείνει με γλυκό, στρογγυλεμένο τόνο, αλλά σε πολλά σημεία στο μεσοδιάστημα δεν αντέχει το εύρημα του ουρανοκατέβατου μεγάλου μωρού κάτω από το πρόσχημα της εύρεσης ταυτότητας και της δομής μιας όψιμης οικογένειας, πέρα από τις προσδοκίες και το βόλεμα.