Η ρηχή, ένοχα απολαυστική περιπέτεια του απόρθητου βυθού από τον διεκπεραιωτικό σκηνοθέτη Τζον Τέρτλτομπ, φιλοδοξεί να τρομάξει καλοκαιριάτικα, όπως ακριβώς έκαναν τα Σαγόνια του Καρχαρία, 42 χρόνια πριν.

 

Περίπου το πρώτο μισό του Meg παραπέμπει σε μια υποβρύχια παραλλαγή του Jurassic Park, καθώς ένας ωκεάνειος state of the art σταθμός έχει στηθεί για ερευνητικούς σκοπούς, ο σπαστικός επενδυτής πουσάρει για κέρδος, ο τυχοδιώκτης δύτης διάσωσης σπεύδει για βοήθεια, και ένα φοβερό κήτος από τα προϊστορικά χρόνια, ο Μεγαλόδοντας των 23 μέτρων και της ακατανίκητης, εκδικητικής πείνας για ό,τι κολυμπάει -και πετάει- γίνεται αυτόματα ο πρωταγωνιστής του show ειδικών εφέ και απανωτών επιθέσεων.

 

Οι διαφορές είναι αρκετές: ο Στέιθαμ βελτιώνεται σε σχέση με το ξεκίνημά του, αλλά Μπρους Γουίλις δεν είναι. Το Jurassic Park προσέφερε τεχνολογική πρωτοτυπία και μια αίσθηση θαύματος επί της οθόνης, εκτός από μερικές αξέχαστες στιγμές, όπως το ποτήρι με το νερό που τρέμει στο τζιπ, όταν σείεται ο τόπος με την έλευση του Ρεξ. Το κυριότερο: με τα Σαγόνια του Καρχαρία, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ μας έκανε να νοιαζόμαστε για το τι θα γίνει, όχι μόνο να θαμπωθούμε από την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία του.

 

Το Meg χορταίνει από θέαμα και σίγουρα είναι καλύτερο από το παιδαριώδες Sharknado και το εξίσου εξωφρενικό, σε ρεαλιστικούς όρους, Σε Ρηχά Νερά.

 

Και τα βασικά ερωτήματα πλέον είναι: Θα έχουμε συνέχεια με νέο μαγαζάκι μεγάλων καρχαριών; Και, εκτός από εμπορικός «Κυρίαρχος του Καλοκαιριού», ο μεγαλόδοντας θα είναι υποψήφιος για το νέο, ανταγωνιστικό του καλλιτεχνικού επιτεύγματος, Όσκαρ δημοφιλέστερης ταινίας;