Το 48ωρο στην Ταϊβάν, όπως είναι ο ελληνικός τίτλος του, πιάνει το peak του νωρίς, στη σκηνή στην κουζίνα όπου ο Λουκ Έβανς εξολοθρεύει μπαλετικά τους διώκτες του με τηγάνια και κατσαρόλες κι έπειτα απλώνει ή μάλλον ξεχειλώνει τους μπεσονισμούς του –προσοχή, όχι μπρεσονισμούς, στον Λικ Μπεσόν αναφερόμαστε– ώστε να περάσει το απαιτούμενο 90λεπτο. Του πιστώνεις λίγη παραπάνω φαντασία και μια επιμελέστερη κατασκευή από τον μέσο εκπρόσωπο της VOD περιπέτειας που βρίσκει τον δρόμο προς τις αίθουσες, του χρεώνεις την ενοχλητική go-pro κινηματογράφηση στις αυτοκινητιστικές σκηνές, τον λυπάσαι που οι δυο (κατά τα άλλα συμπαθέστατοι) πρωταγωνιστές του δεν διαθέτουν το απαιτούμενο εκτόπισμα για να συνδράμουν τη «δροσερότητα» του θεάματος, την οποία έτσι κι αλλιώς πλήττουν οι αλά ’90s μελοδραματισμοί του.

 

Ακόμα κι αν δεν κόψει τα εισιτήρια που του αναλογούν πάντως, θα εκτιμηθεί όταν έρθει η (αναπόφευκτη) ώρα του να διευκολύνει τον βραδινό προγραμματισμό των ιδιωτικών καναλιών.