Aν δεν είδατε την Ξηρασία (The Dry, 2020), χάσατε μία από τις καλύτερες προτάσεις στο αστυνομικό είδος εδώ και χρόνια. Το Force of Nature ακολουθεί τον ίδιο χαρακτήρα στην επίλυση ενός διαφορετικού μυστηρίου. Στην προηγούμενη ταινία το τοπίο ήταν άνυδρο, δίνοντας την εντύπωση ότι ο Θεός εγκατέλειψε την περιοχή και πήρε τη βροχή μαζί του. Στο αξέχαστο φινάλε της, μαζί με τη λύτρωση του ήρωα και τις νότες μια downtempo διασκευής του Under the milky way, έμοιαζαν να έρχονται και οι πρώτες σταγόνες βροχής. Στο Force of Nature το τοπίο είναι μονίμως νοτισμένο, ψιχαλίζει διαρκώς, ενώ μια καταιγίδα πλησιάζει επικίνδυνα και καθιστά επιτακτικότερες τις προσπάθειες ανεύρεσης του χαμένου στο δάσος πέμπτου μέλους μιας παρέας γυναικών που εργάζονται στην ίδια πολυεθνική. 

 

Η βροχή μπορεί να ήρθε, αλλά το κακό εξακολουθεί να φωλιάζει εντός του ανθρώπινου γένους, η καταιγίδα χρησιμοποιείται συμβολικά, η ατμόσφαιρα παραμένει πένθιμη. Αν την προηγούμενη φορά η αφήγηση παλινδρομούσε μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, με στόχο να αποδοθεί κινηματογραφικά ένα πανταχού παρόν προσωπικό τραύμα του ήρωα, εδώ νιώθεις ότι ακολουθείται το ίδιο αφηγηματικό μοτίβο μόνο επειδή έτσι συστήθηκε στην προηγούμενη ταινία. Η σύνδεση ειδικού και γενικού εδώ είναι πιο χαλαρή, ενώ ο Έρικ Μπάνα, που εκεί ένιωθες να κουβαλά όλο το βάρος του κόσμου στις πλάτες του, μοιάζει κάπως παραγκωνισμένος, δεν έχει εξίσου καλογραμμένο ρόλο. Ίσως ήταν λάθος του Ρόμπερτ Κόνολι να θεωρήσει μέρος της δραματικής βαρύτητας προεξοφλημένο, δεν είδαν τόσο πολλοί την πρώτη ταινία. Ωστόσο, στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης του είδους η ταινία λειτουργεί αυτόνομα, διαθέτει και αξιόλογο αστυνομικό μυστήριο, ικανό να κρατήσει τους νεοφερμένους. Μπορεί το δεύτερο κεφάλαιο να μη φτάνει τα επίπεδα του προηγούμενου, αλλά θα ήταν καλό να συνεχιστεί αυτή η σειρά ταινιών – σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής φαίνονται να τα έχουν βρει και με δυνατότερο υλικό μπορούν να μας δώσουν μια ταινία εξίσου καλή με την πρώτη – μακάρι και καλύτερη.