Παρακολουθώντας το Cold, έτσι όπως το αστυνομικό μυστήριο διαπλεκόταν με τον μεταφυσικό τρόμο, θυμηθήκαμε το επίσης ισλανδικό I Remember you και τελικά δεν πέσαμε έξω. Πέρα από τη γλώσσα και τη χώρα παραγωγής, και οι δυο ταινίες βασίζονται σε βιβλία της Ισλανδής Ίρσα Σιγκουρνταντότιρ. Mόνο που εκεί οι φαντασματικές εμφανίσεις ήταν πιο οργανικά ενταγμένες, ενώ εδώ μοιάζουν ένθετες, σαν (απρόσφορες και εκβιαστικές) απόπειρες να ανέβει η ένταση – στην πραγματικότητα μόνο τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν.  

 

Δεν τα χρειαζόταν αυτά τα jump scares το Cold, διαταράσσουν την παγωμένη ατμόσφαιρα που φτιάχνουν τα χρώματα και τα σκηνικά, αλλά και την ομαλότητα της αφήγησης, που παλινδρομεί μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, μεταξύ δυο υποθέσεων που οι έμπειροι του είδους γνωρίζουν από τα πρώτα δέκα λεπτά ότι θα ενωθούν στο τέλος. Υπάρχει μια καλή ανατροπή που σε πιάνει στον ύπνο, υπάρχει και μια αχρείαστη που μπορεί να σου χαλάσει τον ύπνο, όχι λόγω του παρεπόμενου φόβου, αλλά από εκνευρισμό, ειδικά αν πάρεις στα σοβαρά όσα λέει η ταινία για την ψυχική ασθένεια. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται και δεν θέλει και η ίδια να την ερμηνεύσεις έτσι. Παρά την αγέλαστη ιδιοσυγκρασία της, ανήκει στην κατηγορία της αβαρούς αστυνομικής μυθοπλασίας, που θέλει με τους εξωφρενικούς, διαρκείς ελιγμούς της πλοκής της να πετύχει το κινηματογραφικό ανάλογο του λογοτεχνικού «page-turner». Μερικώς τα καταφέρνει.