Αδιανόητα κότσια είχε ο Ερνστ Λιούμπιτς να στήσει κωμωδία με αντικείμενο τη ναζιστική θηριωδία, ενώ αυτή εξελισσόταν, κάτι που η κριτική της εποχής δεν του συγχώρεσε, καταλογίζοντάς του έλλειψη ευαισθησίας. Αν όμως αυτός ο πολυτάλαντος εμιγκρές επέλεξε να μεταπηδήσει από την ελαφριά – προσοχή, όχι ασήμαντη- ρομαντική κομεντί στην αντιναζιστική σάτιρα, είναι επειδή γνώριζε ότι το χιούμορ είναι, ενίοτε, ο καλύτερος τρόπος για να αναδείξεις τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ευφυολογήματα, σλάπστικ, ειρωνεία, μαύρο χιούμορ, ακόμα και σασπένς σε έναν από τους εμβληματικούς τίτλους των '40s.