Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη του Όρσον Γουέλς με αντικείμενο την καριέρα του, όταν ο παρουσιαστής τού ανέφερε ότι ένας κριτικός χαρακτηρίζει τον Oθέλλο του ένα αψεγάδιαστο αριστούργημα, ο Γουέλς γέλασε, είπε ότι ο κριτικός λέει βλακείες και αναρωτήθηκε φωναχτά τι πάει να πει αψεγάδιαστο αριστούργημα. «Και περνάμε στον Κύριο Αρκάντιν», είπε στη συνέχεια ο παρουσιαστής, για να τον διακόψει ο Γουέλς και πάλι γελώντας με τη φράση «ακόμα ένα αψεγάδιαστο αριστούργημα». Πρόκειται για μια περίοδο στην καριέρα του Γουέλς όπου μπλέκει σε παραγωγές με αμφιβόλου προέλευσης κεφάλαια, διαμάχες για την κυριότητα των πνευματικών δικαιωμάτων κ.λπ. Εδώ που τα λέμε, ίσως και να μην υπήρξε άλλη περίοδος στην καριέρα του Γουέλς μετά τον Πολίτη Κέιν. Διαρκείς καυγάδες με όλους, ημιτελή εγχειρήματα, ταινίες πετσοκομμένες από τους παραγωγούς και πολλαπλά, διαφορετικά cuts συνθέτουν ένα έργο κάθε άλλο παρά αψεγάδιαστο. 

 

Ο Κύριος Αρκάντιν είναι σοβαρός διεκδικητής για τον τίτλο της πιο προβληματικής παραγωγής της φιλμογραφίας του. Όταν ο Γουέλς έχασε την προθεσμία κατά την οποία έπρεπε να παραδώσει το φιλμ, η παραγωγή πήρε το μοντάζ από τα χέρια του και κυκλοφόρησε πολλά διαφορετικά cuts της ταινίας. Ο ίδιος ο Γουέλς θα αναφερόταν συχνά στο έργο ως το πιο καταστροφικό της καριέρας του, καθώς έχασε πλήρως τον δημιουργικό έλεγχο. Αυτό είχε συμβεί κι άλλες φορές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Υπέροχους Άμπερσονς, απλά ίσως εδώ να τον πόνεσε λίγο περισσότερο λόγω των συγγενειών της ταινίας με τον Κέιν. Όπως κι εκεί, ο κεντρικός ήρωας αναλαμβάνει να μάθει την αλήθεια πίσω από μια larger than life προσωπικότητα, την οποία υποδύεται ο ίδιος ο Γουέλς. Μόνο που εδώ τον προσλαμβάνει ο ίδιος ο ερευνώμενος, δηλώνοντας ότι πάσχει από αμνησία και θέλει να μάθει ποιος είναι. Αν στον Κέιν η έρευνα καταλήγει στον εντοπισμό της χαμένης αθωότητας, εδώ η έρευνα οδηγεί στο απόλυτο Κακό, το οποίο εκπροσωπεί ο ίδιος ο Αρκάντιν. 

 

Πρόκειται για μια ταινία πάνω στο Κακό και τη φύση του, το βεβαιώνει και ο ίδιος ο Γουέλς διά στόματος Αρκάντιν, αφηγούμενος τη γνωστή ιστορία με τον σκορπιό και τον βάτραχο. Η εκδοχή της ταινίας που κυκλοφορεί σε επανέκδοση δεν είναι η εγγύτερη στο όραμα του Γουέλς, αλλά είναι η πιο στρωτή αφηγηματικά, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου. Έτσι κι αλλιώς καμία εκδοχή δεν είναι ακριβώς η ταινία που είχε στον νου του ο Γουέλς, αλλά σε όλες τους διαφαίνεται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό η ιδιοφυΐα του δημιουργού. Μια ιδιοφυΐα που αναδεικνύεται μέσω των πολλαπλών ευρημάτων και βρίσκεται στις λεπτομέρειες, σε αντιστοιχία με εκείνη του Απόλυτου Κακού, η οποία εντοπίζεται στα σημεία που υποδείκνυαν το απώτερο σχέδιό του, μα εσύ μόνο εκ των υστέρων μπόρεσες να διακρίνεις, έτσι όπως σε είχε τυλίξει μέσα στον σαγηνευτικό, λαβυρινθώδη ιστό του. 

 

Από την άλλη, ίσως η ύπαρξη όλων αυτών των διαφορετικών εκδοχών να εξυπηρετεί πληρέστερα το όραμα του Γουέλς, με έναν μετα-κινηματογραφικό τρόπο. Άλλωστε το Κακό έχει πολλά πρόσωπα.