Το πορτρέτο πέντε νεαρών αντρών που παραμένουν σε μια αιώνια μετεφηβική κατάσταση, ονειρεύονται περιπέτειες και σχεδιάζουν την απόδρασή τους από τη μικρή, παράκτια πόλη τους.

 

Επηρεασμένος από το νεορεαλιστικό ρεύμα, ο Φελίνι γύρισε τους Βιτελόνους, τα «Μοσχαράκια», που έλεγε και ο Ραφαηλίδης, αναφερόμενος σε μια παρέα ρεμπεσκέδων, όπως θα τους αποκαλούσαμε την εποχή εκείνη. Ο Φελίνι αναγνωρίζει στη ματαίωση των ονείρων των ηρώων του πολιτική διάσταση, δίχως, όμως, ποτέ να την εκφράζει ως καταγγελία και δίχως να δίνει και άφεση αμαρτιών στους ήρωες, οι οποίοι, ανεξαρτήτως της αιτίας, αφέθηκαν να εγκλωβιστούν στην κατάσταση του αιώνιου εφήβου. Ο απεγκλωβισμός του ενός στο φινάλε ίσως να μαρτυρά και την ανάγκη του σκηνοθέτη να «ενηλικιωθεί» και να εξηγεί τη σταδιακή στροφή του σε ένα πιο προσωπικό και διακριτό ως υπογραφή σινεμά.