Μία από τις ιδιαιτερότητες των heist movies, δηλαδή των ταινιών με αντικείμενο τον σχεδιασμό και την εκτέλεση μιας ληστείας ή μια διάρρηξη υψηλού βαθμού δυσκολίας, είναι ότι ταυτιζόμαστε με ήρωες που θέλουν να παρανομήσουν. Σπάνια τα κίνητρά τους προσιδιάζουν σε εκείνα του Ρομπέν των Δασών και της παρέας του, συνήθως είναι απροκάλυπτα ιδιοτελή, απλώς ο στόχος τους είναι τέτοιος, που δεν εξοργίζει το λαϊκό αίσθημα. Δηλαδή θα κλέψουν μια τράπεζα ή το σπίτι ενός πλουσίου, αλλά ποτέ τα εθνικά αποθέματα των εμβολίων κατά του κορωνοϊού ή καραμέλες από μικρά παιδιά. Ο λόγος που ταυτιζόμαστε μαζί τους είναι επειδή βρίσκουμε ελκυστική την παρανομία, μα δεν θέλουμε να υποστούμε τις συνέπειές της. Και εδώ έρχεται να μας δώσει τη λύση η ασφάλεια της οθόνης, με την απόσταση και την απουσία άμεσης, προσωπικής εμπλοκής στα δρώμενα που τη συνοδεύει.

 

Η ομάδα διαρρηκτών στο φιλμ θέλει να εισβάλει στην Τράπεζα της Ισπανίας για να ανακτήσει έναν θησαυρό, τον οποίο ανέσυρε ο αρχηγός της από ναυάγιο πλοίου με δικά του έξοδα. Αν πιστεύεις ότι του ανήκει επειδή τον βρήκε πρώτος, μπορεί να βρεις ακόμα και δίκιο στoν σκοπό τους. Μικρή σημασία έχουν αυτά, μεγαλύτερη σε τέτοιες ταινίες έχουν η εκτέλεση και η ύπαρξη κάποιας σεναριακής ιδιαιτερότητας, ώστε να υπάρχει μια μικρή παραλλαγή στη συνταγή. Εδώ στη σκηνοθεσία βρίσκουμε τον Χάουμε Μπαλαγκουέρο, της φήμης του REC και του Θυρωρού, που αγαπά το σινεμά είδους και γνωρίζει καλά τους κώδικες του σασπένς κι έτσι στην πρώτη επίσκεψη της ομάδας στην τράπεζα δεν μένει παρανυχίδα από την αγωνία. Η σεναριακή ιδιαιτερότητα της ταινίας έγκειται στο ότι το Μουντιάλ του 2010 και η συμμετοχή της Εθνικής Ισπανίας σε αυτό έχουν κομβική σημασία για την εξέλιξη της πλοκής. Αστοχεί λίγο στο κάστινγκ της, ειδικά στην περίπτωση του μικρού Φρέντι Χάιμορ του Finding Neverland, που κακομεγάλωσε και δεν έχει τη στόφα του πρωταγωνιστή, αλλά στο αίτημα της ανώδυνης ψυχαγωγίας, που αυτή την εποχή γίνεται επιτακτικότερο, ανταποκρίνεται σε ικανοποιητικό βαθμό.