Το Anaïs in Love έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από σύγχρονες ταινίες με ηρωίδες γεμάτες αντιθέσεις. Ενεργητικές, μα δίχως να ολοκληρώνουν τίποτα, πρόσκαιρα γενναιόδωρες, μα διαρκώς αυτοαπορροφούμενες, αμετανόητα sex positive, μα συναισθηματικά ανικανοποίητες, ζουν (σ)τη στιγμή, μα ταυτόχρονα δεν δεσμεύονται από αυτή, καθώς σκέφτονται ότι την ίδια ώρα υπάρχουν άλλες δέκα δυνητικές «στιγμές», εξίσου γοητευτικές και ικανές να τους τραβήξουν το ενδιαφέρον. Όπως και να στέκεσαι απέναντί τους, δεν παύουν να αποτελούν εκφάνσεις ενός οικείου, σύγχρονου ανθρωπότυπου, τον οποίο οι Γάλλοι δημιουργοί φαίνεται να προσεγγίζουν με λιγότερο επικριτικό και περισσότερο ενσυναισθητικό βλέμμα, όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα και στο Les Olympiades του Ζακ Οντιάρ. 

 

Το φιλμ δεν φιλοδοξεί να συνθέσει το πορτρέτο μιας γενιάς, παρά τις περιστασιακές ναρκισσιστικές διακηρύξεις τύπου «δεν θέλω να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους, θέλω να είμαι εγώ ενδιαφέρουσα». Η στοχοθεσία του είναι χαμηλότερη, συνοψίζεται στην κινηματογραφική πραγμάτωση του καλοκαιρινού ιδανικού, στην κατάκτηση μιας ψυχαγωγικά χορταστικής ελαφρότητας, όπως, όμως, εννοεί την ελαφρότητα η γαλλική ιντελιγκέντσια. Το πετυχαίνει περισσότερο σε «διαλείμματα» σαν εκείνο ενός αυθόρμητου χορού υπό τους ήχους του «Bette Davis Eyes», που διακόπτεται από την έλευση του τρίτου προσώπου. Άλλωστε το διάλειμμα είναι δομικό στοιχείο του καλοκαιρινού ιδανικού.