Το September 5 είναι καταδικασμένο να παρεξηγηθεί από μερίδα του κοινού, ίσως και της κριτικής, λόγω της τρέχουσας συγκυρίας. Άλλο αν η εξομοίωση της τρομοκρατικής οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης και της απαγωγής των Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το ’72 με τον αγώνα των Παλαιστινίων αδικεί τους τελευταίους και δίνει τροφή σε όσους βάλλουν χολερικά πίσω από τους πληκτρολόγιό τους κατά των θυμάτων στη Γάζα – γνωστό ότι η υπεράσπιση του σοσιομιντιακού μας οχυρού μάς οδηγεί σε επίπεδα αποκτήνωσης. Την ταινία, πάντως, δεν την αφορά το γεγονός καθαυτό αλλά η τηλεοπτική του κάλυψη. Αν κάποιος θέλει να το δει ως παράλειψη ή ως απόδειξη σκοπιμότητας, ευπρόσδεκτη η άποψή του, αλλά καλό είναι να εξετάζουμε τι προσπαθεί να κάνει μια ταινία και αν το πετυχαίνει και όχι να γκρινιάζουμε για την ταινία που είχαμε στο κεφάλι μας και δεν πήραμε.

 

Η δράση, λοιπόν, παραμένει από την αρχή ως το τέλος εντός του κτιρίου όπου στεγάζονται οι ανταποκριτές του αμερικανικού καναλιού ABC. Σε μια διοργάνωση άνευ συγκινήσεων ως εκείνη τη στιγμή, κυκλοφορεί η είδηση ότι άγνωστοι έχουν εισβάλει στο Ολυμπιακό Χωριό και κρατούν όμηρους τους αθλητές της ολυμπιακής ομάδας του Ισραήλ. Οι άνθρωποι του ABC, τους οποίους έχουμε γνωρίσει στην εισαγωγή της ταινίας, σπεύδουν να αντλήσουν περισσότερες πληροφορίες και αποφασίζουν να κάνουν ζωντανή κάλυψη του γεγονότος για πρώτη φορά στην ιστορία της τηλεοπτικής ενημέρωσης.

 

Μέσα από ένα λεπτοδουλεμένο σενάριο, από το οποίο πηγάζει ευθέως ο σφιχτός ρυθμός της ταινίας, και από την επιτυχημένη απόδοση μιας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας, ο Τιμ Φέλμπαουμ εξάγει θρίλερ, καταγράφοντας τη διαδικασία αυτής της ζωντανής κάλυψης και τις δύσκολες αποφάσεις που καλούνται να λάβουν τα μέλη του συνεργείου. Κι αν δεν γίνεται άμεσα σαφές ότι η ταινία του αφορά τη δημοσιογραφική ηθική και την αρχή του τέλους (της), έρχεται εκείνη η ανατριχιαστική στιγμή που ο χαρακτήρας του (έκτακτου) Τζον Μαγκάρο ετοιμάζεται να διαπράξει ύβρη και διαστέλλεται ο χρόνος. Και ο ήρωας έχει συνείδηση της ύβρης του, όπως μπορείς να διαγνώσεις στην πρόσκαιρη συστολή του ηθοποιού – ένα πραγματικό ρεσιτάλ μινιμαλιστικής κατάδειξης. Είναι η στιγμή του ολοκληρωτικού θανάτου της δημοσιογραφικής ακεραιότητας, η γέννηση μιας άτυπης αρχής που θα κυριαρχούσε τα επόμενα χρόνια και, μισό αιώνα μετά, φαίνεται να διέπει την πλειονότητα των μέσων: μεγαλύτερη σημασία έχει να δημοσιεύσουμε πρώτοι την είδηση, με όσο το δυνατό περισσότερες, γλαφυρές (και ανεπιβεβαίωτες) πληροφορίες παρά να τη βγάλουμε σωστά, εξακριβωμένα και σφαιρικά.

 

Πρόκειται για το πληρέστερο δημοσιογραφικό procedural από τον καιρό του Goodnight and good luck, δοσμένο σε συσκευασία crowdpleaser και απολύτως απαραίτητο σε μια εποχή που η εξακρίβωση και η διάδοση της αλήθειας δοκιμάζονται καθημερινά.