Στη διασημότερη σκηνή των Μοντέρνων Καιρών, ο Τσάπλιν βάζει τον Αλητάκο του να εγκλωβίζεται κυριολεκτικά στα γρανάζια του συστήματος. Στο Playtime ή, αλλιώς, στους δικούς του Μοντέρνους Καιρούς ο Ζακ Τατί, ένας άλλος μεγάλος κωμικός δημιουργός, επιφυλάσσει ανάλογη μεταχείριση στο διάσημο alter ego του, τον κύριο Ιλό, μόνο που αντί για την αμεσότητα και την ευθύτητα του συμβολισμού του Τσάπλιν, εκείνος επιλέγει τη λεπτότητα της αισθητικής, τη μετάδοση του μηνύματος μέσω του γενικότερου σκηνοθετικού οράματος. Το Playtime είναι μια ταινία χωρίς κοντινά πλάνα και, ουσιαστικά, χωρίς πρωταγωνιστή. Σ’ αυτή την ταινία ο κύριος Ιλό είναι ένας ανάμεσα στο πλήθος. Οι αδέξιες κινήσεις του, το μουρμουρητό του και η σύγκρουσή του με το περιβάλλον σχεδόν χάνονται στο λαβυρινθώδες αστικό τοπίο το οποίο έβαλε ο ίδιος ο Τατί να χτίσουν με τόνους μετάλλου, τσιμέντου και γυαλιού από το μηδέν.

 

Μέσω μιας ανεπανάληπτης χορογραφημένης δράσης εντός του κάδρου, ο Γάλλος δημιουργός θέλησε να (ανα)δείξει τον κόσμο και τον τρόπο του μέλλοντος. Έπαιξε κι έχασε, καθώς το φιλόδοξο, πανάκριβο εγχείρημά του τον οδήγησε στη χρεοκοπία. Βλέπεις, σε μια δεκαετία ευμάρειας κανείς δεν ήθελε να ακούσει για την απώλεια του ανθρώπινου στοιχείου, έστω και μέσα από το φίλτρο της κωμωδίας. Σήμερα ο Τατί θεωρείται οραματιστής και το Playtime μια δημιουργία μπροστά στην οποία στεκόμαστε προσοχή, έστω κι αν αγαπάμε περισσότερο τoν Θείο ή τις Διακοπές.