Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος στο μεγάλο ταλέντο; Ο γράφων, πάντως, όχι. Μια βαθιά υπόκλιση στον νικητή του Χρυσού Φοίνικα για τους Κλέφτες Καταστημάτων Χιροκάζου Κορε-έντα, ο οποίος επέστρεψε εντός διαγωνιστικού στις Κάννες μετά την πιο μέτρια ταινία του, το Broker, με ένα σπουδαίο έργο, ένα από τα μεστότερα που έχουν γίνει για το bullying με αριστουργηματική χρήση της κινηματογραφικής μεθόδου Ρασομόν για την ανάπτυξη διαφορετικής οπτικής αφήγησης αλλά και την αναζήτηση της δυσπρόσιτης αλήθειας.

 

Το Monster, αφιερωμένο στον μεγάλο Ριγιούτσι Σακαμότο που υπέγραψε τη μουσική υπόκρουση και έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, ξεκινά με το θέαμα μιας πολυκατοικίας που φλέγεται και μια single μητέρα που ανησυχεί για τον προέφηβο γιο της. Όταν ο Μινάτο κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του, εκείνη ζητά τα ρέστα από τους καθηγητές στο σχολείο, και ειδικά από έναν που φέρεται πως τον έχει χτυπήσει. Η συγγνώμη του είναι ρομποτική, εντελώς προκάτ, και η διευθύντρια (η κορυφαία Γιούκο Τανάκα), που έχει μόλις χάσει τον εγγονό της σε ένα τραγικό δυστύχημα με ευθύνη του φυλακισμένου πλέον συζύγου της, ψελλίζει τυπικά λόγια που ακούγονται σαν απαγγελία ενόχου.

 

Ο μικρός, που έχει χάσει τον πατέρα του, συνεχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα και σταδιακά συγχρονιζόμαστε με τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής του, που δεν κρατά περισσότερο από μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες· τη βλέπουμε μέσα από τη ματιά του δασκάλου, του νεαρού κυρίου Χόρι, και του μικρού που γίνεται φίλος με έναν συμμαθητή του, τον Έρι, περίγελο λόγω της fluid ανεμελιάς του των επιθετικών αγοριών της τάξης, με τη σιωπηλή στήριξη των κοριτσιών. Τράβηξε μέχρι τραυματισμού το αυτί του Μινάτο ο Χόρι και τον αποκάλεσε «γουρουνόμυαλο» ή λάθος κατάλαβε ο ταραγμένος μαθητής; Πώς βρέθηκε το ένα του σνίκερ στο σπίτι του συμμαθητή του; Ποιος φοβερίζει ποιον στην τάξη; Ο δάσκαλος που κατηγορείται ευθέως και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα, ακόμη και τη ζωή του, έχει διαφορετική άποψη, αλλά δεν είμαστε σίγουροι μέχρι το τέλος αν οι εσφαλμένες εντυπώσεις που δημιουργούνται από τις εμπάθειες, τις προκαταλήψεις, τις φήμες, ακόμα και την υπερβολική αγάπη της μάνας για το απροστάτευτο, «μαυρισμένο» παιδί της αξίζουν περισσότερο από τη διαύγεια της ψυχικής παρατήρησης που διαφεύγει από όλους.

 

Το Τέρας που φωνάζει ο Μινάτο με απόγνωση και λαχτάρα για υπερβατική κατανόηση είναι ένα πολυπρισμικό πρόβλημα που ο Κορε-έντα αποκαλύπτει με το αλά Ρασομόν ξεφλούδισμα των αφηγηματικών εκδοχών, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει σε οποιοδήποτε voice-over ή να δομήσει και να βαφτίσει κεφάλαια με τα ονόματα των ηρώων – αβίαστα, ρευστά, όπως στις καλύτερες στιγμές της υπέροχης φιλμογραφίας του. Το δράμα των επιμέρους πρωταγωνιστών, κυρίως των δυο φίλων, «συνέρχεται» με μια ενιαία έκκληση για προσοχή και ενδιαφέρον – με τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του υποψιασμένου πλέγματος των ενηλίκων και του σταδιακού αντίκτυπου στους μικρούς αποδέκτες.

 

Ο εκφοβισμός, όπως τον αντιλαμβάνεται δημιουργικά ο Ιάπωνας σκηνοθέτης, δεν είναι μια μονοδιάστατη απειλή αλλά ένα ήρεμο, πονηρό θρίλερ με ξεσπάσματα και βουβή αγωνία, όπως η σκηνή όπου η μητέρα επισκέπτεται για πολλοστή φορά το σχολείο για χάρη του παιδιού της που, ενώ μέχρι και από το εν κινήσει αυτοκίνητό της έχει πηδήξει, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της βλέποντας μια ορθάνοιχτη μπαλκονόπορτα, χωρίς περαιτέρω έμφαση και αχρείαστους σκηνοθετικούς σηματοδότες. Το πρωταρχικό θέμα του bullying βοηθά να ξεφυτρώσουν η ομοφοβία και η δικτατορία της ομοιομορφίας, η ντροπή της διαφορετικής φιλίας και ο φόβος της αχαρτογράφητης επιθυμίας.

 

Ο Κορε-έντα μεταχειρίζεται, και μάλιστα σε σενάριο που δεν έχει υπογράψει ο ίδιος για πρώτη φορά μετά από τριάντα χρόνια, το Τέρας ως μασκαρεμένη περιπέτεια, ενδεχομένως γιατί θέλει να το φέρει στα μέτρα μιας μεγαλοποιημένης πραγματικότητας από την παιδική φαντασία – κάτι που δεν είναι ακριβώς στο στυλ του αλλά το οικειοποιείται με τον εγγενή ανθρωπισμό, τη δύναμη του στόρι του και την απαράμιλλη, σχεδόν αόρατη τεχνική του.