Το Μiracle δεν είναι η feelgood ταινία της χρονιάς. Συνιστά μια δύσκολη προβολή, ο τίτλος του είναι ειρωνικός και εκπροσωπεί ένα μηδενιστικό όραμα, στο οποίο παρακολουθούμε κυρίως έργα ανθρώπων.

 

Είναι όμως μια ταινία με πολύ ιδιαίτερη δομή, καθώς περίπου στη μέση η αφήγηση αλλάζει ρότα με ένα εξαιρετικό σενάριο που ξετυλίγει μεθοδικά τα περισσότερα μυστικά του, αλλά αφήνει και το στοιχείο της αμφιβολίας, ώστε να εξυπηρετήσει τη θεολογική αναζήτησή του. Το φιλμ ξεκινά με μια δεκαεννιάχρονη μοναχή να επιβιβάζεται σε ταξί με κατεύθυνση το νοσοκομείο. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής της συναντά άνδρες που (νομίζουν πως) γνωρίζουν τα πάντα, που την προσβάλλουν και αποφασίζουν εκείνοι γι’ αυτή. Από την αρχή μέχρι το τέλος κανείς δεν νοιάζεται ουσιαστικά για την ίδια. Ακόμα κι ο Θεός, αν υπάρχει, σε μια εξαιρετικά σκληρή σκηνή θα φέρει βροχή που λειτουργεί είτε ως στείρα εκδήλωση αποδοκιμασίας είτε στερεί την πιθανότητας σωτηρίας – δεν κάνει να γράψουμε περισσότερα.

 

Όποια από τις δύο εκδοχές κι αν διαλέξουμε, η ουσία είναι ότι δεν βοηθά το δοκιμαζόμενο τέκνο του. Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι στο χριστιανικό σύστημα που πλάσαμε επιφυλάξαμε για τη γυναίκα μια θέση που εναλλάσσεται μεταξύ της αγίας και της πόρνης, ανάλογα με τη συμπεριφορά της απέναντι στο ανδρικό φύλο, και έπειτα ξεμπερδέψαμε μαζί της ‒ είχαμε πολύ πιο σοβαρά (και αρσενικά) ζητήματα για να ασχοληθούμε. Χαρακτηριστικά, ένας ήρωας στο έργο τής αποδίδει και της αφαιρεί την ιδιότητα της μοναχής όποτε τον συμφέρει, με κίνητρα που κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εντελώς ιδιοτελή και αφορούν περισσότερο την εξισορρόπηση της ταραγμένης αρσενικής ψυχοσύνθεσής του.

 

Η θέση της γυναίκας στον «θαυμαστό» κόσμο μας, η απουσία(;) του Θεού, το θαύμα και η έννοιά του διερευνώνται και αναδεικνύονται μέσα από μια υποβλητική ταινία, η οποία υιοθετεί την αισθητική του επονομαζόμενου ρουμανικού νέου κύματος, όπως τη σύστησαν σκηνοθέτες σαν τον Μουνγκίου και τον Πορουμπόιου, και αξιοποιεί το ιδιότυπο σασπένς που γεννιέται μέσα από την κατάδειξη της διαδικασίας, τη σύμπτωση φιλμικού και πραγματικού χρόνου και τη διαλογική σύγκρουση.