Ο Κορίν αποκηρύσσει (προσωρινά;) τα διατάγματα του Dogmaγια τη χάρη ενός άψογα φωτισμένου και στημένου σινεμασκόπ, όχι όμως και την εκκεντρική μοναχικότητα των σύγχρονων τεράτων. Των freaks του πάσχουν από γνήσια αγοραφοβία και παραπαίουν στη μελαγχολία τους, από την κατατονία μέχρι την αυτοκτονικότητα. Ο Κορίν δεν φτάνει σε ακραίους εντυπωσιασμούς, παίρνει μια απόσταση από τους χαρακτήρες, παρ' ότι δείχνει μια γενική κι αόριστη, γλυκιά συμπάθεια, προφανώς θέλοντας να εξετάσει την ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπων που υποδύονται εντός κι εκτός δουλειάς, από ψώνιο ή διαστροφή, κάποιον άλλο. Φτάνει σε ένα μικρό συμπέρασμα πως μέσω αυτών δεν πεθαίνουν ποτέ, αλλά κάτι τέτοιο δεν λέει και πολλά, αφήστε που από ένα σημείο κι έπειτα απλώς περιγράφει περιστατικά στην κομμούνα της σκωτσέζικης εξοχής χωρίς να προχωράει η πλοκή.

Η φανταστική συνάντηση του Αϊνστάιν με τη Μέριλιν στο Insignificanceτου Ρεγκ, παρά τη στατικότητά της, ήταν απείρως πιο ενδιαφέρουσα και τολμηρή, ενώ πρόσθετο σινεφιλικό ενδιαφέρον έχει η συνεύρεση του Φοξ με την Πάλεμπεργκ, πολλά χρόνια μετά τους ρόλους τους στοPerformance, σε σκηνοθεσία και πάλι του Νίκολας Ρεγκ (και πάλι για τους παρατηρητικούς, ο σκηνοθέτης Λεός Καράξ παίζει τον παράξενο ατζέντη του impersonator του Τζάκσον).