Το Φεστιβάλ Καννών έκλεισε με τον Άνθρωπο που σκότωσε τον Δον Κιχώτη, μια ταινία που γυριζόταν και ξεγυριζόταν επί 25 χρόνια, όπως σημείωσε στους τίτλους αρχής ο σκηνοθέτης της Τέρι Γκίλιαμ.

 

Μετά από αμέτρητες αναποδιές και επικές αναβολές, αλλαγές στο καστ (ο Ζαν Ροσφόρ και ο Τζον Χερτ αναφέρονται τιμητικά στο τέλος), κλακάζ στα επενδυτικά κεφάλαια, μετεωρολογικές δυσχέρειες, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που διαψεύστηκε πανηγυρικά, ως και δικαστικές εκκρεμότητες με τον παραγωγό Πάουλο Μπράνκο την παραμονή της παγκόσμιας πρεμιέρας, το έργο ζωής του συνιδρυτή, και μόνου Αμερικανού, των Μόντι Πάιθον δικαίωσε έναν δημιουργό που ταυτίστηκε απόλυτα με τον ήρωα του Θερβάντες: βάζοντας ως πρωταγωνιστή έναν σκηνοθέτη που έχει ξεπουληθεί στη διαφήμιση και ξανασυναντιέται με τον ερασιτέχνη ηθοποιό, πρώην υποδηματοποιό, που είχε κάποτε χρίσει Δον Κιχώτη σε μια παλιότερη ταινία του, ξαναβιώνει το όνειρο της τέχνης, αυτή την ουτοπική και υπέροχη φλόγα της ορμητικής νεότητας, μπλέκοντας σε πολλές περιπέτειες (ναι, κυνηγά και τους πραγματικούς ανεμόμυλους), σωματοποιώντας τες εφιαλτικά.

 

Η πραγματικότητα συγχέεται με τη φαντασία, όπως το συνηθίζει στα τρελαμένα concepts του και το μπάλωμα συχνά φαίνεται στους αρμούς των κινηματογραφικών κεφαλαίων.

 

Η αναμενόμενη φαντασμαγορία του Γκίλιαμ ίσα-ίσα κρατιέται σε ένα συνεπές νήμα αφήγησης, αναπτύσσοντας περιστατικά με αφορμές και προθέσεις, άλλοτε πιστευτές και συχνά επεισοδιακά διατυπωμένες κινηματογραφικά.

 

Η πραγματικότητα συγχέεται με τη φαντασία, όπως το συνηθίζει στα τρελαμένα concepts του και το μπάλωμα συχνά φαίνεται στους αρμούς των κινηματογραφικών κεφαλαίων.

 

Όπως και να 'χει, ο Άνθρωπος που σκότωσε τον Δον Κιχώτη έχει την όψη μιας πανηγυρτζίδικης εξόδιου ακολουθίας, ενός κύκνειου άσματος ταιριαστού σε έναν σκηνοθέτη που ανέκαθεν έδινε, όπως και ο ομώνυμος χαρακτήρας, ομηρικές μάχες με τους κακούς κυνικούς, ένα naive και ιπποτικό μεγάλο ενήλικο παιδί που στα 77 του χρόνια δεν έχει, βέβαια, δηλώσει πως θα σταματήσει το βάρβαρο άθλημα, αλλά με δεδομένο το ιστορικό των εμποδίων που συναντά σε κάθε σχέδιό του γίνεται εξαιρετικά δύσκολο να ξαναπιάσει κάμερα στα χέρια του, πόσο μάλλον να πείσει χρηματοδότες για εγχείρημα παρόμοιας κλίμακας.

 

«Του το δίνουμε», λοιπόν, παρά τις αδυναμίες.