Ο Μαρκ Γουίτεκερ, ανερχόμενο αστέρι στον κολοσσό της αγροτικής βιομηχανίας Archer Daniels Midland (ADM), ξαφνικά γίνεται «καρφί». Παρόλο που αποκαλύπτει στο FBI τη συνωμοσία στην οποία συμμετέχει η εταιρεία του για τον καθορισμό τιμών σε παγκόσμιο επίπεδο, ο ίδιος φαντάζεται τον εαυτό του ως ήρωα που γίνεται δεκτός με τιμές και παίρνει προαγωγή. Πριν όμως να συμβούν όλα αυτά, το FBI θα χρειαστεί στοιχεία που να τεκμηριώνουν τις κατηγορίες.

Ο Γουίτεκερ συμφωνεί πρόθυμα να φορέσει κοριό και να μεταφέρει κασετόφωνο κρυφά στον χαρτοφύλακά του, βλέποντας τον εαυτό του ως μυστικό πράκτορα. Δυστυχώς για το FBI, ο υπ' αριθμόν ένα μάρτυράς τους δεν καταφέρνει να πλησιάσει αρκετά και να αποσπάσει τις κρίσιμες πληροφορίες. Οι διαρκείς αλλαγές στα λεγόμενα του Γουίτεκερ αρχίζουν να εκνευρίζουν τους πράκτορες (Σκοτ Μπάκιουλα, Τζόελ ΜακΧέιλ) και απειλούν την υπόθεση κατά της ADM, μιας και γίνεται σχεδόν αδύνατη η αποκωδικοποίηση του τι είναι αληθινό και τι αποκύημα της αχαλίνωτης φαντασίας του Γουίτεκερ.

Ο Σόντεμπεργκ, έμπειρος πλέον στη συστηματοποίηση του υλικού που τον ενδιαφέρει, αποκαλύπτει τα γεγονότα που συνθέτουν την πραγματική ιστορία του Γουίτεκερ, με μεγαλύτερο κυνισμό από τον ορθό τρόπο της  Έριν Μπρόκοβιτς, και με πολύ περισσότερο μαύρο χιούμορ. Η ταινία, που είχε ως πιθανό ελληνικό τίτλο Αληθοφανή Ψέματα, είναι ακριβώς αυτό: μια ατελείωτη διαδοχή από μη τεκμηριωμένες αλήθειες, που ξεσκεπάζουν τα στελέχη μιας μεγάλης εταιρείας και αποκαθηλώνουν το «καρφί», από το βάθρο του ήρωα στο τελευταίο σκαλί του ποινικά κολάσιμου και ντροπιασμένου μυθομανούς.

Μόνο που ο Γουίτεκερ δεν ήταν ακριβώς μυθομανής, γιατί τα ψέματά του είχαν μεγάλη δόση αλήθειας, και από τα χρήματα που κατήγγειλε πως οι άλλοι είχαν υπεξαιρέσει, είχε φροντίσει να κρατήσει ένα σεβαστό κομπόδεμα και συνεχώς μπέρδευε τους κακομοίρηδες ομοσπονδιακούς με το ακριβές ποσόν. Δεν μιλάμε ακριβώς για σινεμά των αδελφών Κοέν - ο Γουίτεκερ δεν είναι εκκεντρικός ηλίθιος και το περιεχόμενο δεν τείνει προς τον φαντεζί μηδενισμό. Ούτε όμως και προς τον διδακτισμό. Το Informant είναι μια απίστευτη ιστορία με θέμα την εμπιστοσύνη. Ο Σόντερμπεργκ επιδιώκει ένα αμήχανο χαμόγελο από τον θεατή, γυροφέρνει το αγαπημένο του θέμα, τις συνέπειες που επιφέρει η εξαπάτηση, και υπονομεύει τη σοβαροφάνεια του θέματος με την παλιομοδίτικη μουσική επένδυση του Μάρβιν Χάμλις, ευχάριστη αναχρονιστική αντίστιξη στα αντιπαθή και άχρωμα '90s στο Ιλινόι, αλλά στη διαδρομή αναλώνεται σε μακρόσυρτους και βαρετούς διαλόγους που αποδυναμώνουν την ειρωνεία.

Ωστόσο, ο Ματ Ντέιμον είναι καταπληκτικός, και πάλι, στο ρόλο του ουδέτερου φορέα/δράστη. Το διαταραγμένο υποσυνείδητό του λειτουργεί ως μαχαίρι που καταφέρνει δραματικά χτυπήματα σε όσους τον πλησιάζουν, χωρίς αυτά να γίνονται αντιληπτά από την αρχή. Με το μουστακάκι του και το ανόητο περουκίνι του, τη μονόπαντη κίνηση και τα 15 κιλά που πήρε για το ρόλο, απορεί για την πραγματική του ταυτότητα, όπως ακριβώς διερωτάτο και στο Bourne Identity για το ποιος στο διάολο ήταν. Μόνο που επειδή είναι ιδιοφυής ηθοποιός, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την ομοιότητα, αν και παίζει την ίδια ψυχή, σε διαφορετικό σκηνικό.