Διασκευάζοντας τρεις ιστορίες του θρυλικού «παραμυθά» του 17ου αιώνα και μάλλον παραγνωρισμένου σε σχέση με τους άλλους μετρ του είδους, Τζιανμπατίστα Μπαζίλε, από το πολύτομο Pentamerone του, ο Ματέο Γκαρόνε παραμένει στην αγαπημένη του Νάπολη που χρησίμευσε ως ζωηρό δραματικό φόντο στο αριστούργημά του Γκομόρα, αλλά χάνει το αυθεντικό ηχόχρωμα του τόπου του με την ως έναν βαθμό κατανοητή αλλά άτυχη επιλογή της αγγλικής γλώσσας. Βασιλιάδες, δράκοι και μάγισσες πρωταγωνιστούν σε επεισόδια με αναπάντεχη εξέλιξη, καθώς δεν βασίζονται σε γνωστούς μύθους, αλλά η ιδιομορφία του ύφους δεν έχει συνέχεια και η αρχική έκπληξη στερείται συνέπειας. Το Παραμύθι των Παραμυθιών, που συμμετείχε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών και διαθέτει μεγάλο καστ, φιλοδοξεί να πιάσει τον μίτο από την αρχή και του διαφεύγει η μαγεία, χωρίς να είναι ταυτόχρονα ένα μεταμοντέρνο και αρκούντως φευγάτο σχόλιο πάνω στο θέμα του.