Από το υπέροχο Tuvalu του 1999, αλλά και πολλές ταινίες μικρού μήκους πριν και μετά από αυτό, ο Γερμανός Βέιτ Χέλμερ έχει δείξει την προτίμησή του σε ένα σινεμά που χάνει κάτι από τη μαγεία του όταν σε αυτό μπαίνει δυναμικά ο λόγος. Αποφασίζοντας κι εδώ να τον παραβλέψει, επενδύει στους φυσικούς ήχους αλλά και στα βλέμματα των χαρακτήρων του, που προδίδουν τα συναισθήματά τους.

 

Ο μηχανοδηγός ήρωάς του τριγυρνά σε ένα χωριό προσπαθώντας να βρει σε ποια γυναίκα ταιριάζει το σουτιέν που παρέσυρε κατά λάθος με το τρένο του και οι σουρεαλιστικές συναντήσεις που έχει μπορούν, χωρίς τη χρήση ούτε μιας λέξης, να πουν πολλά για την ιστορία του και για τη μοναξιά που φαίνεται πως τον έχει καταβάλει.

 

Ο Χέλμερ πασχίζει για ευρήματα που να κάνουν το δύσκολο αυτό εγχείρημα πιο ενδιαφέρον και αποσπά καλές ερμηνείες από τους γνωστούς ηθοποιούς του (Μανόλοβιτς, Λαβάν, Βέγκα) που, έχοντας υπάρξει στο παρελθόν συνεργάτες μεγάλων Ευρωπαίων φορμαλιστών, αγκαλιάζουν την ποιητική ροπή της ταινίας.