Πνευματικό δώρο του Φελίνι στη σύντροφό του Τζουλιέτα Μασίνα, με την πολύ σημαντική δική της συνεισφορά όμως στην πραγματοποίησή του, η έγχρωμη Ιουλιέτα των Πνευμάτων μοιάζει με μια αισθητική επίθεση του Ιταλού σκηνοθέτη στην πρώιμη ακόμα τότε εποχή της τηλεόρασης, σαν ένα υπερθέαμα για την ανωτερότητα του κινηματογράφου.

 

Με εικόνες σαν ζωντανούς πίνακες ζωγραφικής και τον Νίνο Ρότα πλήρως εναρμονισμένο με αυτό το οπτικό ντελίριο, ο Φελίνι χρησιμοποιεί αυτήν τη φορά τη φαντασία όχι ως ένα καταφύγιο ασφαλείας γεμάτο προσωπικές μνήμες αλλά ως μια έξοδο κινδύνου για την ηρωίδα του, ένα φως προς τον δρόμο της χειραφέτησης, πολύ πριν αυτή η θεματολογία απασχολήσει τους περισσότερους Ευρωπαίους δημιουργούς.