Στην καρδιά του μικροσκοπικού horror movie Έλα να Παίξουμε, με ήρωα έναν ανήλικο, αμίλητο αυτιστικό που ζει και παίζει αποκλειστικά στο περιορισμένο σύμπαν της ηλεκτρονικής συσκευής του, βρίσκεται μια πρόδηλη παραβολή για το τέρας της απομόνωσης που κρύβεται πίσω από κάθε φωτεινή οθόνη.

 

Η ψιλόλιγνη, τρομακτική προσωποίηση αυτής της απειλής ακούει στο όνομα Λάρι και ξεπηδά εν είδει poltergeist στο αμερικανικό φτωχόσπιτο, ξεκινώντας μια σειρά από εμφανίσεις που παραπέμπουν σε έναν συγκρατημένο, από κάθε άποψη, Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, με τη διαφορά πως ο συμβολισμός δεν είναι καθόλου φαντασματικός, αλλά αλληγορικά και πρακτικά διδακτικός. Ένα ταπεινό θρίλερ για τους κινδύνους μιας smartphone γενιάς, σε κάθετο χάσμα με τους κηδεμόνες της.