Μαζί με τους Άγνωστους Αθηναίους, ένα ντοκιμαντέρ άσβεστης κυνοφιλίας και κοινωνικής συνείδησης που έκλεψε την καρδιά των ζωόφιλων πέρσι, η Αγγελική Αντωνίου είχε έτοιμη και μια ταινία μυθοπλασίας, την Πράσινη Θάλασσα, βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου. Βρήκε, τελικά, τον δρόμο προς τις αίθουσες και αυτό το φιλμ, έστω και με έναν χρόνο καθυστέρηση.

 

Μια γυναίκα που πάσχει από αμνησία πιάνει δουλειά ως μαγείρισσα στην παρακμιακή ταβέρνα ενός άνδρα και κερδίζει τους πελάτες με τις ικανότητές της. Η σύνδεση της μνήμης με την αίσθηση της γεύσης, με μουσικές, με αγγίγματα και με οικείες λέξεις-κλειδιά είναι ένα ελκυστικό μοτίβο, το οποίο θα παραμεριστεί όταν έρθει η ώρα των απαντήσεων στο μυστήριο, όπου από ταινία για τη μνήμη το έργο (εκ)τρέπεται σε μια κάπως αόριστη (και ολίγον meta) δήλωση πάνω στη δημιουργία, που μάλλον λειτουργούσε καλύτερα στο χαρτί.

 

Ενδιαφέρουσα, πάντως, η ερμηνευτική ρότα που παίρνει η Αγγελική Παπούλια, η οποία «διαβάζει» την αμνησία ως μια επιστροφή στην παιδική συστολή και σε ένα ολικό reset, προσθέτοντας συναισθήματα και πιο σύνθετες εκφράσεις, καθώς ο χαρακτήρας της συλλέγει εμπειρίες – επιλογή που θα ξενίσει κάποιους, αλλά εμάς μας κέρδισε.