Στα μέσα των ’90s, μαζί με το χρυσό σερί των νέων ταινιών κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ, άρχισαν να επανακυκλοφορούν σε VHS και οι παλιές δόξες του καταλόγου της. Το εγχείρημα απέφερε υπερκέρδη στην εταιρεία, η οποία είδε στο δίκτυο του VHS μια νέα, προσοδοφόρα αγορά κι έτσι παρήγγειλε στο animation τμήμα της μια σειρά από σίκουελ προορισμένα αποκλειστικά για κατανάλωση στο σπίτι.

 

Ταινίες όπως η Επιστροφή του Τζαφάρ, τα Μαγεμένα Χριστούγεννα της Μπελ και το Βασίλειο του Σίμπα είχαν μεν τους γνωστούς ήρωες σε νέες περιπέτειες, αλλά έμοιαζαν καμωμένες με το 1/100 από το μεράκι που γέννησε τους προκατόχους τους.

 

Το Lightyear δεν είναι το πρώτο σίκουελ της Pixar, είναι όμως το πρώτο του οποίου το αποτέλεσμα θυμίζει επικίνδυνα εκείνες τις παραγωγές της μαμάς Ντίσνεϊ που προορίζονταν για την αγορά του βίντεο.

 

Το concept θέλει αυτό που παρακολουθούμε στην οθόνη να είναι η ταινία που ενέπνευσε τη σειρά παιχνιδιών Buzz Lightyear με κεντρικό χαρακτήρα τον αγαπημένο ήρωα από το Toy Story. Δεν έχει σημασία αν η ιδέα ακούγεται σαν κάποιος να προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξίγκι. Έχουν υπάρξει στο παρελθόν κι άλλα pixar-ικά πρότζεκτ που φάνταζαν κυνικά στα χαρτιά και τελικά μας έκαναν να καταπιούμε τη γλώσσα μας. Σημασία έχει ότι η ταινία δεν κάνει τίποτα για να διαψεύσει τις υποψίες μας. Ακόμα και ο MVP της, το τρισχαριτωμένο ρομποτικό αιλουροειδές Σοξ, μοιάζει με προσθήκη του τμήματος marketing, ώστε να λειτουργήσει ως αιχμή του δόρατος για τo merchandise της ταινίας.

 

Δεν θα ήταν πρόβλημα αν απλώς έλειπε η στόφα του κλασικού από το Lightyear. Άλλωστε και οι ελάσσονες στιγμές της εταιρείας έχουν αρετές που τις καθιστούσαν animation πρώτης γραμμής. Το Cars 2 είχε τον κοσμοπολιτισμό και το heist στοιχείο, το Brave την επική φαντασία και τη χειραφέτηση της ντισνεϊκής πριγκίπισσας, το Good Dinosaur τον φωτορεαλιστικό σχεδιασμό της χλωρίδας και το φλερτ με το γουέστερν.

 

Πρόβλημα είναι τα λιγοστά ευρήματα, η απούσα σημειολογία –ό,τι βλέπεις στο πανί είναι ακριβώς αυτό και τίποτα περισσότερο‒ και η εντελώς συμβατική εικονογραφία που θυμίζει εκατοντάδες διαστημικές περιπέτειες, τόσο ζωντανής όσο και animated δράσης. Πρόβλημα είναι και η μεταμόρφωση του χαρακτήρα από φαντασιόπληκτο τύπο σε κάποιας μορφής υπερήρωα, καθώς αφαιρεί από πάνω του ό,τι μας γοήτευσε σ’ αυτόν στο παρελθόν.

 

Ακόμα και η εξέλιξη του χαρακτήρα, που από την πεισματικά ατομική θεώρηση του ηρωισμού καταλήγει την αποδοχή των ωφελειών της συνεργατικότητας και της ομαδικής δουλειάς, είναι αντίστοιχη με εκείνη στο πρώτο Toy Story, αλλά χωρίς να έχει προηγηθεί μια εξίσου ευφάνταστη διαδρομή, χωρίς το χιούμορ που υπονομεύει τα επιχειρούμενα ανδραγαθήματά του και δίχως τη συνειδησιακή κρίση που προκύπτει από τη σύγκρουση της επιθυμίας με την πραγματικότητα – εκεί ο Μπαζ είναι ένα παιχνίδι, όχι ένας διαγαλαξιακός ρέιντζερ, κι ας πιστεύει το δεύτερο. Για να μην πολυλογούμε, πρόκειται για μια βαρετή ταινία, κάτι που δεν θα μπορούσες ποτέ να καταλογίσεις σε δημιουργία της Pixar μέχρι σήμερα.

 

«Το 1995 ένα αγόρι που λεγόταν Άντι  πήρε ως δώρο ένα παιχνίδι εμπνευσμένο από μια ταινία. Το Lightyear είναι αυτή η ταινία», μας ενημερώνει μια κάρτα στους τίτλους αρχής. Όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, δύο απορίες στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου. Η μία είναι σε τι βγήκες κερδισμένος ως θεατής τώρα που έμαθες την καταγωγή του Buzz. Η δεύτερη είναι ποιο παιδί θα παρακολουθούσε αυτή την ταινία και μετά θα έπρηζε τους γονείς του να του αγοράσουν τον Buzz και όχι τον τετράποδο Σοξ.