Το 1998, ο Φερνάντο Τρουέμπα σκηνοθέτησε μια κινηματογραφόφιλη dramedy, το Κορίτσι των ονείρων σου, με ηρωίδα την ηθοποιό Μακαρένα Γρανάδα (Πενέλοπε Κρουθ στο ορμητικό ξεκίνημα της), την οποία ερωτεύτηκε ο Γιόζεφ Γκέμπελς τη δεκαετία του '30, μια παραλλαγή της πραγματικής ιστορίας της σταρ της εποχής Ιμπέριο Αρτζεντίνα, η οποία λέγεται πως μάγεψε τον Χίτλερ, τότε που πολλές ισπανικές παραγωγές γυρίζονταν στη Γερμανία, και στις δύο γλώσσες. Η ταινία του Τρουέμπα (χαριτωμένη, τελεία) άρεσε πολύ, σάρωσε στα Goyas, διαγωνίστηκε στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βερολίνου και το concept αναστήθηκε πέρσι, με τη Μακαρένα να επιστρέφει στην πατρίδα της μετά από μια θριαμβευτική καριέρα στο Χόλιγουντ, για να γυρίσει μια περιπέτεια εποχής με θέμα τη ζωή της βασίλισσας Ισαβέλας της Καστίλης.

 

Με ένα ανακατεμένο καστ, καθώς συμμετέχουν οι Αμερικανοί Κάρι Έλγουες και Μάντι Πατίνκιν δίπλα στους Ισπανούς συναδέλφους τους, το αποτέλεσμα πασχίζει μάταια και άτσαλα να εμβαθύνει στη σχεδόν εφιαλτική φάση των multi-culti εμπορικών συμπαραγωγών

 

Η βασίλισσα του ισπανικού σινεμά, η Πενέλοπε Κρουθ, υποδύεται μια καπριτσιόζα ντίβα που μοιάζει σε όλα με τη Σοφία Λόρεν της δεκαετίας του '50, αλλά έχει τη συμπεριφορά της Ελίζαμπεθ Τέιλορ των αρχών των '60s, και το στήσιμο της ταινίας μέσα στην ταινία εναλλάσσει ευτράπελα (από τον εξευτελιστικό σοδομισμό ενός αρρενωπού ντόπιου σταρ μέχρι την παρωδία του μονόφθαλμου, μέθυσου γηραιού σκηνοθέτη αλά Τζον Φορντ) και πρώιμο πολιτικό ακτιβισμό ενάντια στον φρανκισμό, περνώντας από μελοδραματικές υποπλοκές με τον ξεχασμένο πατέρα της Μακαρένα και σκαμπρόζικες πινελιές των κομπάρσων, των βοηθών αλλά και της ξαναμμένης Μακαρένα. Με ένα ανακατεμένο καστ, καθώς συμμετέχουν οι Αμερικανοί Κάρι Έλγουες και Μάντι Πατίνκιν δίπλα στους Ισπανούς συναδέλφους τους, το αποτέλεσμα πασχίζει μάταια και άτσαλα να εμβαθύνει στη σχεδόν εφιαλτική φάση των multi-culti εμπορικών συμπαραγωγών που λυμαίνονταν το ευρωπαϊκό σινεμά, κυρίως στην Ιταλία, γιατί η επιπλέον διάσταση που επιδιώκει ο Τρουέμπα μοιάζει εξίσου επιφανειακή με το αντικείμενο που υποτίθεται πως χειρίζεται κριτικά και το όλο εγχείρημα παραπέμπει σε ένα επίσης θολό υποσύνολο του πρόσφατου παρελθόντος, τις λεγόμενες «ευρωπουτίγκες», κινηματογραφικά παιδιά του σωλήνα, προϊόντα γενναίων χρηματικών επενδύσεων και αμφίβολης κινηματογραφικής ποιότητας, αγνώστου δημιουργικού πατρός, καθώς την ταυτότητά τους διεκδικούσαν πολλές χώρες και η γλώσσα τους δεν αφορούσε μάλλον κανέναν. Τα χρόνια πέρασαν, τα βραβεία Goya δεν ενδιαφέρθηκαν γι' αυτό το αδόκητο remake και το Φεστιβάλ Βερολίνου το έστειλε στην τιμητική θέση του Berlinale Special, εκτός Διαγωνιστικού...