Προτού ο Στιβ ΜακΚουίν (Shame, 12 yeas a slave, Lovers Rock) επιχειρήσει ελάσσονες σπιλμπεργκισμούς με το Blitz του Apple TV+ και αποτύχει, μεταξύ άλλων επειδή στόφα αφηγητή δεν διαθέτει, είχε θυμηθεί μια άλλη του ιδιότητα, εκείνη του εικαστικού, την οποία ανακάλεσε κατά τη δημιουργία του Occupied city.

 

Όπου Occupied city το Άμστερνταμ αλλά και ο τίτλος ενός ντοκιμαντέρ τρισμέγιστης φιλοδοξίας και τιτάνιας διάρκειας, ήτοι τεσσάρων ωρών και είκοσι έξι λεπτών. Ο φακός του ΜακΚουίν σουλατσάρει στις γειτονιές της ολλανδικής μεγαλούπολης, κοντοστέκεται σε σημεία της και μας δείχνει πώς ήταν τότε, επί ναζιστικής κατοχής, και πώς είναι σήμερα, επιχειρώντας να γεφυρώσει το παρελθόν με το παρόν, την καταγεγραμμένη (και αφομοιωμένη) Ιστορία με εκείνη που γράφεται τώρα, καθώς και την επίδραση της πρώτης στη δεύτερη. Μοιάζει γοητευτικό εγχείρημα, ιδίως όταν υπογραμμίζει ελευθερίες που ο (σε γενικές γραμμές καλομαθημένος) σύγχρονος δυτικός κόσμος λογαριάζει για δεδομένες, εκτρέπεται ιδεολογικά όταν ο δημιουργός του επιχειρεί παραλληλισμό της ναζιστικής καραντίνας με εκείνη της πανδημικής και κουράζει κινηματογραφικά όταν συνειδητοποιήσεις ότι ο δημιουργός του έχει ένα μόνο τικ, το οποίο επαναλαμβάνει με πολύ μικρές παραλλαγές μέχρι να πέσει η αυλαία και απώτερο στόχο να καταθέσει ένα statement, που λέμε και στο χωριό μου.

 

Τρομακτικά ενδιαφέρον ως πολύωρο art installation, τρομακτικά φλύαρο ως σινεμά, αλλά άξιο προσοχής και σαφώς προτιμότερο από την προαναφερθείσα φετινή του απόπειρα στη μυθοπλασία.