Τη δεκαετία του ’90, μαζί με τις ταινίες «αναγέννησης» της Ντίσνεϊ επανακυκλοφόρησαν στην αγορά του βίντεο και οι μεγάλες δόξες του καταλόγου της. Το εγχείρημα απέφερε μυθικά κέρδη στην εταιρεία, η οποία διέγνωσε στο VHS νέα, προσοδοφόρα αγορά και παρήγγειλε στο animation τμήμα της μια σειρά από συνέχειες σε κινηματογραφικές επιτυχίες της, προορισμένες αποκλειστικά για κατανάλωση στο σπίτι. Ταινίες όπως η Επιστροφή του Τζαφάρ, ο Αλαντίν και ο Πρίγκιπας των Κλεφτών, το Βασίλειο του Σίμπα και Ποκαχόντας ΙΙ: Ταξίδι σε έναν Νέο Κόσμο είχαν μεν τους αγαπημένους ήρωες σε νέες περιπέτειες, αλλά έμοιαζαν (και ήταν) καμωμένες δίχως το μεράκι που γέννησε τους προκατόχους τους.

 

Έλα, όμως, που το κινηματογραφικό τοπίο άλλαξε. Μια ταινία σαν το Juror #2 του Κλιντ Ίστγουντ κρίνεται ακατάλληλη για τα σινεμά και, ταυτόχρονα, μια ταινία σαν το Moana 2 ανοίγει σε όλες τις αίθουσες του κόσμου μετά βαΐων και κλάδων, ενώ κάποτε θα κυκλοφορούσε απευθείας σε VHS και DVD. Κοινώς, η ποιότητα έχει αντικατασταθεί από την αναγνωρισιμότητα του brand name. Καμία εντύπωση δεν μας έκανε όταν διαβάσαμε πως το Moana 2 αρχικά είχε αναπτυχθεί ως σειρά, μέχρι που λήφθηκε η απόφαση το υλικό να μεταποιηθεί και να πάρει τον δρόμο για τις αίθουσες.