Ευθέως ή έμμεσα, ο Ρούπερτ Έβερετ φλέρταρε πολλές φορές στην πολυκύμαντη καριέρα του τον Όσκαρ Ουάιλντ. Παίρνοντας ως βάση το λυρικό παραμύθι The Happy Prince που στην ταινία ο συγγραφέας διαβάζει σε αναδρομή στα παιδιά του, ο Βρετανός ηθοποιός πρωτοτυπεί και τολμά, πιάνοντας το νήμα από την αποφυλάκιση μέχρι το τραγικό φινάλε ενός ανθρώπου που κάποτε είχε τα πάντα, φήμη, οικογένεια, εραστές, αποδοχή και αγάπη, χρήματα και, κυρίως, έναν ανοιχτό ορίζοντα δημιουργικών επιλογών.

 

Βιώνοντας την καθαίρεση ως το πιο ποταπό λιντσάρισμα, ο Ουάιλντ του Έβερετ είναι ένας έρημος άνδρας, αγνώριστος και γυμνός από τη χάρη που κάποτε τον διέσωζε από τις ολισθηρές παγίδες που έβαζε ο ίδιος, για να τις υπερπηδά, δοκιμάζοντας συνεχώς τα πνευματικά και σωματικά του όρια.

 

Με αναλαμπές του παλιού του πάθους, χωρίς ωστόσο τον οίστρο και την ανταπόκριση, ο Ουάιλντ, με περισσή αχαριστία, περιφέρεται ως παραφουσκωμένη σκιά, άκαρδος, ήττων και συχνά δόλιος, αυτοκτονώντας με θόρυβο και πίκρα για τους μαθητές και αποστόλους, τους φίλους του.

 

Ο Έβερετ, σε μια εντελώς προσωπική δουλειά, αφού έγραψε και σκηνοθέτησε τον Ευτυχισμένο Όσκαρ, δεν έμεινε στη μίμηση, στην αγιογραφία ή στην καταγραφή μιας φανταχτερής, larger than life περσόνας που ήδη γνωρίζουμε, αλλά προσέγγισε τη τελευταία πράξη του Ουάιλντ πετώντας εντελώς τον μανδύα του ρομαντικού, τραγικού ήρωα, και επιλέγοντας αντ' αυτού τον ρόλο του gay άνδρα που έπεσε θύμα της εποχής του και έβγαλε τον χειρότερο εαυτό του στο λυκόφως της ζωής του.