Yπάρχει μια σκηνή στην πρώτη πράξη του My Favorite Cake όπου η ηλικιωμένη ηρωίδα, η Μαχίν, αποτρέπει την σύλληψη νεαρής από την αστυνομία ηθών. Η δεύτερη την ευχαριστεί και τής ανακοινώνει ότι θα συναντήσει τον φίλο της. «Μα δεν ανησυχείς μην σε συλλάβουν ξανά;» τη ρωτά, για να πάρει την απάντηση ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς κι ότι τουλάχιστον εκείνη πρόλαβε να ζήσει πιο ελεύθερα πριν την «επανάσταση» και πως έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να ανησυχεί πια για αυτό – εννοώντας ότι λόγω ηλικίας, ως απόμαχη ηδονής, είναι απίθανο να την πετύχουν στον δρόμο με άλλο άνδρα και τους στείλουν αμφότερους στη στενή. Η σκηνή αυτή μας αποκαλύπτει τους δύο άξονες της ταινίας.

 

Ο ένας είναι το σκληρό  καθεστώς και η επίδραση του στην καθημερινότητα των Ιρανών και ο άλλος η ανάγκη για συντροφικότητα και ερωτισμό, που δεν σταματά με την έλευση της τρίτης ηλικίας. Γύρω από τον δεύτερο άξονα στήνεται μια πολύ τρυφερή ταινία, καθώς η Μαχίν προσεγγίζει άγνωστο (κι επίσης μόνο) οδηγό ταξί και τού ζητά να την ακολουθήσει σπίτι της. Εκεί, μέσα στους τέσσερις τοίχους, θα παρακολουθήσουμε μαγεμένοι δυο ώριμους ανθρώπους να συζητούν, να φλερτάρουν, να χορεύουν και να παρασκευάζουν το γλυκό του τίτλου – ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Το σκηνοθετικό δίδυμο συλλαμβάνει τον ρυθμό της βραδιάς και κατευθύνει τους δύο (εξαιρετικούς) ηθοποιούς του αναλόγως.

 

Υπάρχει, όμως, και ο άλλος άξονας, αυτός του καθεστώτος και των απάνθρωπων περιορισμών του, που έρχεται για να επηρεάσει τη βραδιά τους, τόσο κατά τη διάρκεια της, όσο και προς το τέλος της,  όπου επιχειρείται ένας απρόσμενος σεναριακός ελιγμός. Κάποιοι θα τον θεωρήσουν τραβηγμένο και θα υποστηρίξουν ότι κάνει προφανή την πολιτική στοχοθεσία της ταινίας. Από μια πλευρά τους καταλαβαίνεις, ωστόσο, ισχύει ότι και στην περίπτωση του Σπόρου της Ιερής Συκιάς του Ρασούλοφ: όταν ζεις υπό την τρομοκρατία ενός τέτοιου καθεστώτος, λεπτότητα δεν χωρεί και δεν είναι ορθό κι εσύ ως κριτικός να αιτείσαι λεπτότητα από την ασφαλή, προνομιούχο θέση σου, ειδικά από τη στιγμή που δεν είναι προσβλητικός ή προβοκατόρικος ο τρόπος του δημιουργού.

 

Μπορείς να φανταστείς το κοινό να κρατά την ανάσα του στο σημείο εκείνο, είναι και ταινία φτιαγμένη για μεγαλύτερο κοινό από το επονομαζόμενο arthouse και κάποτε θα έκοβε πολλά εισιτήρια – ελπίζεις να μπορέσει να βρει το κοινό της σήμερα, που ενήλικες ταινίες αυτού του τύπου δύσκολα πετυχαίνουν, ειδικά αν δεν μεταμφιεστούν σε σινεμά είδους. Όσο για την πολιτική δίωξη των δημιουργών από την ιρανική διοίκηση, καμία εντύπωση δεν μας προκαλεί. Τίποτα δεν τρομάζει ένα καθεστώς από την απόφαση των ανθρώπων να διασκεδάσουν ελεύθερα και να καθορίσουν την προσωπική τους ζωή κατά το δοκούν. Βλέπεις, γνωρίζουν ότι το αίτημα για ατομική ελευθερία, εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε αίτημα για κοινωνική.