Σε ένα δυσπρόσιτο δάσος της Πολωνίας μεταφέρονται κορμοί δέντρων από ανθρώπους που τιμωρούνται ζώντας εκεί, απομονωμένοι από τον κόσμο, για ό,τι έκαναν στο παρελθόν, αντί να καταλήξουν στη φυλακή. Η ιστορία της άρνησής τους να δουλέψουν υπό αντίξοες συνθήκες φέρνει στον νου το Μεροκάματο του Τρόμου του 1953, με το παρόν φιλμ να μειονεκτεί σε συνολικό σασπένς σε σχέση με την ταινία του Κλουζό. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της διαφοράς στην προσέγγιση των δύο ιστοριών, με τον Πετσέλσκι να εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στα πρόσωπα των βασικών ηρώων του (εξαιρετική η δουλειά σε ασπρόμαυρη φωτογραφία του Κουρτ Βέμπερ), σκηνοθετώντας στα πρότυπα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Μέσα από αυτήν τη ματιά, σκοπός του γίνεται η ανάδειξη αγνών αρετών ακόμη και στα σκληρότερα πρόσωπα, όπως αυτές βγαίνουν από διαμάχες και επεισόδια που αντανακλούν την ιδανική εικόνα του απλού πολίτη που φιλοδοξούσε να παρουσιάζει το τότε καθεστώς, χωρίς όμως το φιλμ να γίνεται ποτέ γελοία προπαγάνδα.