Με ξεκάθαρο ατού τις ερμηνείες των δύο βασικών του χαρακτήρων (από τους Φασμπέντερ και Γκλίσον), ένα γεμάτο ένταση δράμα απεγκλωβισμού ενός άνδρα από έναν πολύ κλειστό κόσμο στον οποίο μεγάλωσε μένει μετέωρο λόγω των ισχνών υποπλοκών που θα ενίσχυαν την απόφαση για φυγή. Ο χαρακτήρας του Φασμπέντερ αντιλαμβάνεται πως ο εκτός κοινωνικών κανόνων βίος που έζησε ήταν μια προετοιμασία για μια ζωή μέσα στο έγκλημα, χωρίς όμως να υπάρχει μια βάση γι' αυτή του την αλλαγή, γεγονός που επιφέρει τη σύγκρουση με τον πατέρα του, στην οποία όμως δεν υπάρχει κλιμάκωση κάποια κλιμάκωση. Η ταινία περισσότερο θυμίζει ένωση μικρών περιστατικών για φιλμ μικρού μήκους χωρίς κεντρικό άξονα, σπαταλώντας έτσι τους πρωταγωνιστές του, που ήταν αρκετά πρόθυμοι να δώσουν κάτι μεγαλύτερο.