Ο Στέφαν Κομαντάρεφ, ο Βούλγαρος σκηνοθέτης της δυνατής δραματικής ταινίας Ο κόσμος είναι μεγάλος και η σωτηρία της ψυχής βρίσκεται στη γωνία επιστρέφει με ένα φιλμ που περιστρέφεται γύρω από το δίπτυχο των τύψεων και της λύτρωσης και διαδραματίζεται σε ένα φτωχοχώρι κοντά στα σύνορα της Βουλγαρίας με την Τουρκία και την Ελλάδα. Ο απελπισμένος ήρωας είναι ο 45χρονος Μίτιο, που έχασε τη σύζυγό του, τη δουλειά του και την εμπιστοσύνη του 18χρονου γιου του Βάσκο, και αναγκάζεται να μεταφέρει λαθρομετανάστες που μπαίνουν στη χώρα μέσω της Τουρκίας, με «προϊστάμενό» του τον άλλοτε διοικητή του στον στρατό, έναν σκληροτράχηλο άνδρα που υποδύεται ο Μίκι Μανόλοβιτς – εμφανώς ντουμπλαρισμένος. Το χειρότερο για τον Μίτιο είναι πως το σημείο που πρέπει να διαβαίνει κάθε φορά που βοηθάει τους μετανάστες είναι ένας ορεινός βράχος με την ονομασία «Απόφαση», ένα πέρασμα που του θυμίζει τη χειρότερη στιγμή της ζωής του: όταν σκότωσε ένα νεαρό ζευγάρι Ανατολικογερμανών κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στη στρατιωτική του θητεία. Το απειλητικό τοπίο της οροσειράς της Ροδόπης χρησιμοποιείται από τον Κομαντάρεφ ως εκτεταμένο, αλληγορικό φόντο της ψυχροπολεμικής μνήμης που επιστρέφει ως Ερινύα για να στοιχειώσει την ψυχή ενός ήδη λαβωμένου ανθρώπου. Το τρέχον θέμα της ταινίας είναι η τρυφερή και δύσκολη σχέση του πατέρα με τον γιο. Κάτω από τη δυσπιστία και τα μυστικά που αποκαλύπτονται σιγά-σιγά, κρύβονται αισθήματα αγάπης, μια καλή βάση που εξατμίστηκε από τα εμπόδια της ζωής. Ο Κομαντάρεφ αργεί να τονίσει τα ατού του, και όταν το κάνει, διστάζει ανάμεσα στη μινιμαλιστική, μελαγχολική ποιητικότητα και τον αφηγηματικό που υπαγορεύει το θέμα της μετανάστευσης και που εφαρμόζεται με μέτρια ένταση – πολύ πιο πειστικά το χειρίστηκε ο Πάνος Καρκανεβάτος στις Όχθες που πρόσφατα είδαμε.