Ο Πάνος Κούτρας είναι ο μοναδικός Έλληνας σκηνοθέτης που υφαίνει αξεδιάλυτα το ονειρικό με τον ρεαλισμό, αφηγούμενος πάντα στέρεα δομημένες ιστορίες, σκληρές και στρατευμένες. Στο Xenia, μια ειρωνική σύντμηση της διφορούμενης ελληνικής (α)φιλοξενίας που περιλαμβάνει και ένα από τα πολλά ρημαγμένα ξενοδοχεία Xenia του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη (εκείνο της Κοζάνης, που λειτουργεί ως καθοριστικός σταθμός στην ταινία), πρωταγωνιστούν δυο αδέλφια, ο Ντάνι και ο Όντι, που μετά τον θάνατο της Αλβανής μητέρας τους διασχίζουν την Ελλάδα για να βρουν τον εξαφανισμένο πατέρα τους και, παράλληλα, την ταυτότητα που τους διαφεύγει και τους τυραννά. Στη μικρή τους οδύσσεια, οι Λαιστρυγόνες είναι πολλοί και ο στόχος μοιάζει να ξεμακραίνει, όταν συναντούν τον αγαπημένο τους θείο, ενώ τους κυνηγούν Θεοί και Δαίμονες. Ταυτόχρονα, αποχαιρετούν λυπημένα, και ενίοτε επώδυνα, την αθωότητα και την «απαλλαγή» που τους έδινε στα προβλήματα της επαχθούς καταγωγής τους, καθώς και την βίαιη αφέλεια μιας Ελλάδας που περνιέται για έθνος ανεκτικό και καλόκαρδο απέναντι στα ψυχοπαίδια της. Για τον Κούτρα, το εξωπραγματικό δεν υπήρξε ποτέ εξωτικό ή ασφυκτικό, γι' αυτό και παρακάμπτει μια νταρντενική δυναμική με τρυφερές αποδράσεις από τη στεγνή λογική και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει χιούμορ και δράση (με κάποια αμηχανία) όταν οι σκηνές χρειάζονται ανθρώπινες ανάσες. Το Xenia είναι ισάξιας έντασης και αλήθειας με τη Στρέλλα και μοιάζει να ανθολογεί τη μέχρι τώρα φιλμογραφία του, δηλαδή τη straight ματιά σε εκείνους που η κοινωνία, σουρεαλιστικά και καταχρηστικά, μεταχειρίζεται ως λούμπεν. Επίσημη συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών 2014.