Ο παλιός μας γνώριμος Μελ Γκίμπσον επιστρέφει, στα 60 του χρόνια, με νέα σκηνοθετική δουλειά (δεν πρωταγωνιστεί ο ίδιος), δέκα χρόνια μετά το καλύτερό του φιλμ, το Apocalypto. Στον Αντιρρησία Συνείδησης (Hacksaw Ridge, από την τοποθεσία της κρίσιμης μάχης στην Οκινάουα) ο Αυστραλός με τη βεβαρημένη φήμη και την τσαλαπατημένη υπόληψη παίρνει την πρωτοβουλία να μετατρέψει τον πρώτο αντιρρησία συνείδησης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον μοναδικό στρατιώτη που αρνήθηκε να πιάσει όπλο και τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση της πολιτείας, σε έναν κανονικό άγιο.

 

Ο Ντος είναι ένας ορμητικός πατριώτης με καθαρές προθέσεις, βασανισμένος από έναν μέθυσο πατέρα που δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την απώλεια των συνοδοιπόρων του στον Μεγάλο Πόλεμο

 

Η περίπτωση του Ντέσμοντ Ντος είναι όντως άξια προσοχής και θαυμασμού: αμέσως μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, θεώρησε πατριωτικό του καθήκον να καταταγεί, με την προοπτική να προσφέρει άμεση νοσοκομειακή βοήθεια στο μέτωπο και τη δέσμευση να μη σκοτώσει άνθρωπο, κάτι που παραλίγο να πληρώσει ακριβά με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Επειδή το θάρρος που επέδειξε υπήρξε μυθιστορηματικό (έσωσε 75 άνδρες χωρίς να ανοίξει πυρ, αφού στα όπλα είχε διανοητική αλλεργία), ο Μελ Γκίμπσον βρήκε την ευκαιρία να ακονίσει την κινηματογραφική του δεινότητα στη χορογραφία της ωμότητας, αποδεικνύοντας πως βελτιώθηκε σημαντικά στη «συναισθηματική» αφήγηση, δηλαδή στα κίνητρα, τους δεσμούς, τη δικαιολόγηση της ισόβιας απόφασης του ήρωα να αντισταθεί στη νόρμα με τίμημα τη χλεύη και το νταηλίκι, την έκφραση των πρωταγωνιστών – και είναι πολλοί, και όλοι καλοί στους ρόλους τους.

 

Με μία από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών (Τα Πάθη του Χριστού) και δύο προσωπικά Όσκαρ, ως σκηνοθέτης και παραγωγός, για το Braveheart, μαζί με την εξασφαλισμένη θέση στο εικονοστάσι του σινεμά με τον Mad Max, ο Γκίμπσον δεν χρειάζεται να πάρει εκδίκηση για ένα σινάφι που του γύρισε την πλάτη για τις εμμονές και τις προσβολές που εξαπέλυσε, αλλά φαίνεται πως τον ενδιαφέρει περισσότερο η ηθική δικαίωση με μια ιστορία που ταιριάζει γάντι σ' εκείνον και την αδάμαστη πίστη του. Ο Ντος είναι ένας ορμητικός πατριώτης με καθαρές προθέσεις, βασανισμένος από έναν μέθυσο πατέρα που δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την απώλεια των συνοδοιπόρων του στον Μεγάλο Πόλεμο, χριστιανός στην ουσία, που ακολουθεί ευλαβικά την εντολή του «ου φονεύσεις», και υπομονετικός, καθότι σίγουρος για τη δύναμη της καρδιάς και του λόγου. Σαν τον Μελ, χωρίς την τρέλα, αλλά με το μάτι να γυαλίζει στα ζόρικα – συνετός πολεμιστής, υποδειγματικός πολίτης, παλαιάς κοπής gentleman με τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε. Και επειδή ο Μελ, όπως και ο Ντενζέλ Γουόσινγκτον, κυριαρχείται ψυχικά και αμετάκλητα από το δίπτυχο βία-χριστιανισμός, όπως απέδειξε και στο επίσης φετινό, τυπικό b-movie Blood Father, όπου πρωταγωνιστεί ως πατέρας με παρελθόν αμαρτίας και ανηθικότητας, αλλά και από όψιμη ευθύνη για την κόρη που δεν μεγάλωσε ποτέ, ορμάει σαν ταύρος στον πόλεμο με μια παρατεταμένη, ομολογουμένως καθηλωτική σεκάνς άμυνας των Αμερικανών μπροστά στη θηριώδη επέλαση των ανελέητων Ιαπώνων και, τη στιγμή της κάθαρσης, αναπαριστά τον Ντος ως Εσταυρωμένο σε μία από τις αγαπημένες του στάσεις, συμβολικά λειτουργική και σωματικά (κάτι παραπάνω από) αναγνωρίσιμη.