Ο μοντέρνος πόλεμος διεξάγεται κυρίως σε δωμάτια αντί των πεδίων μάχης και αντί του ενστίκτου επιβίωσης μεγαλύτερη σημασία έχει ο καλός σχεδιασμός και η αποφασιστικότητα υπό το βάρος ειδικών συνθηκών, όπως εδώ που το ζήτημα για την ενεργοποίηση ενός πυραύλου προς ένα σπίτι όπου σύμφωνα με τα δεδομένα ετοιμάζονται δύο καμικάζι αυτοκτονίας που τις επόμενες ώρες θα σπείρουν τον θάνατο, είναι η εκτίμηση που υπάρχει για τις παράπλευρες, αθώες απώλειες της επίθεσης και για το τί τελικά είναι σωστό να γίνει. Ο Γκέιβιν Χουντ μας δίνει δηλαδή ένα πολεμικό θρίλερ δωματίου, διασκορπισμένο σε τέσσερα, κυρίως, δωμάτια, εξυμνεί τον ρόλο πρώτα του τηλεφώνου και μετά της σύγχρονης τεχνολογίας ως αμυντικό όπλο και πετυχαίνει να δώσει μια ένα φιλμ γεμάτο ένταση χωρίς να καταφύγει σε νευρική σκηνοθεσία. Αντίθετα, το κέντρο βάρους του είναι οι χαρακτήρες και ειδικότερα η αντίθεση στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού στο πως βλέπουν μια τέτοια αποστολή. Η εξαιρετική ερμηνεία της Μίρεν, αλλά και περιπαικτική, τελευταία εμφάνιση του Άλαν Ρίκμαν που βλέπει όλη αυτή την αντιπαράθεση με την ίδια σοβαρότητα που βλέπει και την αγορά μιας κούκλας για την κόρη του, δίνει δύο ξεκάθαρες κατευθύνσεις στις οποίες κινείται η κάθε πλευρά. Οι άτεγκτοι και ψυχροί στρατιωτικοί από τη μία, έτοιμοι να πάρουν άμεσες αποφάσεις, όσο δύσκολες και να είναι αυτές, σκοντάφτουν μονίμως πάνω στην αναβλητικότητα και τη μεταφορά ευθυνών των πολιτικών που παρουσιάζονται από τον Χουντ ως καρικατούρες που ενδιαφέρονται για ένα μόνο πράγμα, την απαλλαγή από κάθε ευθύνη.