Ο Γουίλ Σμιθ, σαν τους πλούσιους που τα έχουν όλα και θέλουν να δώσουν το καλό παράδειγμα, μπερδεύει την τέχνη του σινεμά με τη δωρεά. Οι Επτά Ζωές είναι σίγουρα η πιο φιλάνθρωπη ταινία της δεκαετίας και ο Μπεν η επιτομή του γλυκερού Καλού Σαμαρείτη. Όλη η φιλοσοφία της ταινίας εξαντλείται στο αν είναι βασικά καλός άνθρωπος ο αποδέκτης της καλοσύνης του άνδρα που έκανε, άθελα του, το μέγιστο κακό, δηλαδή να αφαιρέσει ζωές. Είναι μια πολύ αφ' υψηλού θεώρηση της ζωής και της μοίρας, απογυμνωμένη από όλα τα ένστικτα και τους χυμούς που μας κάνουν σημαντικά γκρίζους, ο Σμιθ είναι κάκιστος στο ρόλο, εντοιχισμένος στην αντίληψη πως επιτελεί έργο καρδιναλίου. Μόνο η Ντόσον (σωσίας της Τζολί, αλλά τόσο καλύτερη ηθοποιός) αποπνέει αληθοφάνεια και αυθεντική νομοτέλεια.