Το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Γιοακίμ Τρίερ που είδαμε πέρσι στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών κρέμεται συχνά από μια λεπτή αφηγηματική κλωστή στην προσπάθειά του να ισορροπήσει το εξιδανικευμένο παρελθόν με το σκληρό παρόν, με τις αναδρομές στη φωτογράφο/πολεμική ανταποκρίτρια μάνα που σκοτώθηκε, αν και όχι σε μία από τις πολλές παράτολμες αποστολές της σε εμπόλεμες ζώνες, και τη διαχείριση μιας πικρής ενοχής και του επακόλουθου δυσαναπλήρωτου κενού από μεριάς του πατέρα και των δυο γιων τους. Ενώ ο Τρίερ, στη μη γραμμική, επιμελημένη του εξερεύνηση για τα μυστικά, τις αλήθειες και τις διαφορές στην άρθρωσή τους από βασανισμένους, τραυματισμένους ανθρώπους, δεν προσθέτει κάτι πιο ενδιαφέρον από τις δύο προηγούμενες ταινίες του, και ειδικότερα το «Oslo, August 31st», τουλάχιστον κερδίζουμε μερικές άβολες και ιδιόμορφες σκηνές που λειτουργούν δυνατά, μια ακόμη καλή ερμηνεία από τον Άιζεμπεργκ και έναν εξαιρετικό πρωτάρη, τον Ντέβιν Ντρούιντ, στο ρόλο του μικρού αδελφού.