Ταινίες με παιδιά που είναι είτε δαιμονισμένα είτε κρύβουν ένα σκοτεινό πρόσωπο δε βλέπουμε μόνο στην εποχή μας, έχει όμως σημειολογικά αρκετή κουβέντα η παρουσία τους ειδικά αν συνδεθεί με τον τρόπο που μεγαλώνουν πολλά παιδιά σήμερα.

 

Τα πρώτα λεπτά της ταινίας έχουν μια λεπτή ειρωνεία παρουσιάζοντας δυο νέους γονείς που ξαφνικά νιώθουν λίγο σπουδαιότεροι επειδή μαθαίνουν πως το παιδί τους μπορεί και να είναι ιδιοφυΐα, σαν να εκπληρώνουν μια κρυφή επιθυμία που υπάρχει σε κάθε γονιό των προαστίων όπου και μένουν.

 

Ξαφνικά όλα περιστρέφονται γύρω από αυτό και η ανάπτυξη του μυαλού του συνεπάγεται με την κοινωνική ανάπτυξη των γονέων που επενδύουν σε ένα παιδί-κόσμημα.

 

Σύντομα τα σκηνοθετικά «σφυρίγματα» για τη διττή του ταυτότητα πληθαίνουν – το μακιγιάζ του Halloween που μένει μισό, τα δύο διαφορετικά χρώματα ματιών, οι μισές εγκεφαλικές λειτουργίες που μένουν πίσω.

 

Από εκεί μεταφερόμαστε σε θεωρίες για μετενσάρκωση και σε αστείες εκτελέσεις της στην πράξη, με επίκεντρο την απόγνωση της μητέρας (η Τέιλορ Σίλινγκ του Orange is the New Black) και τις αμήχανες λύσεις που βρίσκει.

 

Προς τιμήν του, ο σκηνοθέτης Νίκολας ΜακΚάρθι ελαχιστοποιεί σε όλη την ταινία τα jump scares προσπαθώντας να εστιάσει σε κάτι πιο ανθρώπινο και γήινο όπως την προσπάθεια 2 γονιών που ξαφνικά ένιωσαν ιδιαίτεροι να εκπληρώσουν τον υπερβατικό ρόλο τους, όμως η ιστορία αρχίζει να χάνεται μέσα σε μια λούπα από μεγαλοπρεπέστατες σεναριακές τρύπες.