Η ιστορία τοποθετείται 70 εκατομμύρια χρόνια πριν, στην Αλάσκα, όπου - κάθε χρόνο - η παρατεταμένη εποχή της βαρυχειμωνιάς (τρεις μήνες ανελέητου σκότους, γεμάτοι βίαιες χιονοθύελλες) οδηγεί τους δεινόσαυρους νότια, κατά ορδές, σε μια κίνηση ακραίας, εποχιακής, μετατόπισης πληθυσμού. Ανάμεσα στους δεινόσαυρους συναντάμε τον Πίτση, έναν περίεργο αλλά ιδιαίτερα φιλικό Παχυρινόσαυρο με κέρατα και ζάρες στο λαιμό. Από τη στιγμή που γεννιέται, ως ο μικρότερος νεοσσός, ο Πίτσης πρέπει να καταφέρει να επιβιώσει ανάμεσα σε ανταγωνιστικά αδέρφια, σε κακοτοπιές και απρόβλεπτες καταστάσεις που του επιφυλάσσει ο αφιλόξενος ντουνιάς αλλά και απέναντι σε άγρια αρπακτικά όπως το πανούργο «Τρόοδον» και ο δαιμόνιος «Γοργορόσαυρος». Κουβαλώντας τη μνήμη της αποκαρδιωτικής εμπειρίας κατά την οποία ο ίδιος ο πατέρας του έπεσε θύμα των αιχμηρών δοντιών του Γοργορόσαυρου, ο Πίτσης αποφασίζει να συμμαχήσει με τον αδερφό του τον Σκάουλερ και τη φίλη του Τζούνιπερ. Η ιδιαίτερη αυτή ομάδα, μπλέκεται μέσα στο πλήθος του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος και περνώντας από μια σειρά από ανατριχιαστικές αλλά και αστείες περιπέτειες καταφέρνουν τελικά να φτάσουν στον προορισμό τους, όπου και ξανασυναντούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Τότε ο ήρωάς μας απομακρύνεται από την αγαπημένη του Τζούνιπερ, την οποία και δεν θα ξανασυναντήσει μέχρις ότου ενηλικιωθεί. Μόνο που όταν ξαναϊδωθούν θα είναι μάλλον αργά, γιατί εκείνη έχει ήδη ζευγαρώσει με τον μεγάλο αδερφό του, τον Σκάουλερ, ο οποίος έχει μετατραπεί πλέον στον μεγαλύτερο εχθρό του. Ο Πίτσης, ως ενήλικος πλέον, παραμένει ο πιο μικρός και το απόλυτο αουτσάιντερ στις κλάσεις της αγέλης. Όμως κατά την επιστροφή των δεινόσαυρων πίσω στην περιοχή με τις φωλιές τους, ο Πίτσης αναδεικνύεται σε ιδιαιτέρως θαρραλέο και συνεργατικό παίκτη, καταφέρνοντας να αλλάξει εντελώς τη στάση των θηλυκών απέναντί του - κάτι που θα εντείνει ακόμη περισσότερο τη διαμάχη με τον αδερφό του. Φτάνοντας κλιμακωτά σε μια εντυπωσιακή κατάληξη, ο ήρωάς μας καταφέρνει να σώσει τον αντίζηλό του από τα δόντια ενός Γοργορόσαυρου, κερδίζοντας αναγνώριση από την αγέλη αλλά και απεριόριστο θαυμασμό από την αγαπημένη του Τζούνιπερ. Μπορεί να μην ήταν ποτέ ο μεγαλύτερος ή ο πιο σκληρός ανάμεσα σε θαρραλέους, ωστόσο απέδειξε ότι για να είναι κανείς ο καλύτερος δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι και ο πιο δυνατός ή ο πιο μεγάλος.