Ο κ. Ρομπέρ Πουγιόλ διοικεί την ομπρελοβιομηχανία του με απολυταρχικό και αυταρχικό τρόπο, όπως ακριβώς «διοικεί» τη σύζυγο και τα παιδιά του. Όταν οι εργάτες στο εργοστάσιό του κατεβαίνουν σε απεργία και κρατούν όμηρο τον κ. Πουγιόλ, η κρίση που ξεσπά είναι μεγάλη και εκτονώνεται με τον τραυματισμό του και την απομάκρυνσή του για ένα διάστημα από την περιοχή. Τότε έρχεται η στιγμή που η κυρία Πουγιόλ παίρνει τη μεγάλη απόφαση να αναλάβει χρέη γενικού διευθυντή στο εργοστάσιο του συζύγου της και προς έκπληξη όλων αποδεικνύεται μια ικανότατη και μαχητικότατη γυναίκα. Τα προβλήματα ξαναρχίζουν όταν ο κ. Πουγιόλ επιστρέφει από το ταξίδι του, ενώ ο ρόλος του κυρίου Μπαμπέν (Ζεράρντ Ντεπαρντιέ) περιπλέκει τα πράγματα ακόμη πιο πολύ…

Ο Φρανσουά Οζόν αφήνει για λίγο τα δράματα και καταπιάνεται με τη σατιρική/ειρωνική κωμωδία, γεφυρώνοντας το μπουλβάρ των Μπαριγιέ-Γκρεντί, όπου βασίζεται το έργο, με τα ‘70s και την καθυστερημένη χειραφέτηση μιας υπάκουης νοικοκυράς, η οποία δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος του χειριστικού ταλέντου της αλλά και τη δύναμη που θα μπορούσε από καιρό να της είχε προσφέρει η περιουσία της. Αργεί, αλλά καταφέρνει να ισορροπήσει, πληρώνοντας ωστόσο το τίμημα της συναισθηματικής εξουσίας, καθώς καταλαβαίνει πως κάθε νίκη είναι πύρρεια, άρα πικρή κι επίπονη. Το σοβαρό στοιχείο στο Potiche είναι πως με κάθε της κίνηση η Σιζάν σηκώνει και μια πέτρα από το παρελθόν, ξεθάβοντας απωθημένες κινήσεις που έχει αποσιωπήσει, αναβάλλει ή ακυρώσει. Έτσι, κάθε σκηνή που αφορά την οικογένεια, τους φίλους και τους εργάτες που έχει στη δούλεψη της είναι μια νέα ώθηση στο δράμα, που φαίνεται ελαφρύ εκ πρώτης όψεως, αλλά σκάβει στα κλισέ της εποχής και τα στερεότυπα μεταξύ των δύο φύλων. Το διασκεδαστικό κομμάτι της ταινίας είναι πως ο Οζόν δεν παραλείπει να κλείνει το μάτι στην ταινία του μέσω του «σινεμά», όπως κάνει σε κάθε ταινία του, καθώς και στη δεδομένη σινεφιλία του, βάζοντας δυο θηρία, τον Ντεπαρντιέ και την Ντενέβ, να χορεύουν όπως λικνίζονταν οι άνθρωποι στα χρόνια του Πυρετού του Σαββατόβραδου ή να περιπαίζουν διακριτικά τις προηγούμενες κοινές του εμφανίσεις, χωρίς φυσικά να υπονομεύει τη χημεία και το κύρος τους. Η Ντενέβ φαίνεται να ζωντανεύει με την αγάπη που της έχει ο Οζόν, και, όπως και στις 8 Γυναίκες, γλεντάει δημιουργικά αυτό που είχε κάποτε πει ο Τριφό για εκείνην, πως δηλαδή βλέπεις ότι έχει πολλά να δώσει, αλλά πρέπει να την ξεκλειδώσεις.